Przeglądanie 17574 pozycji zakresu Wszystkie rodziny.
603604605606[607]608609610611
Mliccy - Morawscy
Antoni (Antoni Michał Teodor), syn Teofila i Sczanieckiej, ur. w Ociążu 7 IX 1841 r. (LB Ociąż), gospodarował w Ociążu od r. 1865, przejąwszy te dobra od matki. Przed śmiercią sprzedał je żonie za ciążący na nich dług hipoteczny, nie pozostawiając nic swej rodzinie. Umarł tam 9 XI 1871 r. (LM Ociąż), bezdzietnie (Dz. P.). Ożenił się 10 VIII 1865 r. z Wandą (Antoniną Anną Wandą) Ponińską, córką Bolesława z Malczewa, ur. 15 IX 1841 r., która z mocy testamentu Antoniny z Nieżychowskich hr. Grabowskiej z 17 IX 1872 r. była współdziedziczką Laskownicy Wielkiej (Hip. Wągr., Laskownica W.). Wyszła potem 2-o v. 8 VII 1877 r. za Stanisława hr. Tyszkiewicza z Siedlca (LC Ociąż). Umarła 27 IV 1925 r. w 84-ym roku życia, pochowana w Ociążu (Dz. P.).
2. Teodor, syn Michała i Podczaskiej, ur. w Mikołajewicach 1 XI 1797 r., poseł na sejm z kaliskiego w r. 1831, minister spraw zagranicznych w Rządzie Narodowym 20 VIII 1831 r., emigrant, skazany zaocznie na karę śmierci i konfiskatę dóbr. W Paryżu doradca ks. Adama Czartoryskiego, umarł tam 21 XI 1879 r. Autor prac historycznych. Ożeniony z Francuzką N. Berry de St. Vincent, 1-o v. Malet, córką pułkownika inżynierów, zmarłą około r. 1851 (Dz. P.; P. S. B.). Zob. tablicę 2.
Morawscy h. Nałęcz, a w istocie h. Drogosław. Wzięli nazwisko od wsi Morawsko w p. pozn. Nie wymienił ich ani Paprocki, ani Okolski, dopiero Niesiecki pisząc o nich powiedział: "Nałęccz u nich powinien być nie związany, i takim kształtem, jak u Dzierżykrajow i Czarnkowskich, ile jednegoż z niemi domu". O Dzierżykraju, księciu na Człopie, legendarnym protoplaście Czarnkowskich, żyjącym rzekomo w dobie przyjmowania chrześcijaństwa, pisał Paprocki a za nim Okolski. Żychliński mienił M-ch potomkami Sędziwoja z Czarnkowa, kasztelana bnińskiego, po którego jednym z synów, Wincentym szli, wedle niego, Czarnkowscy, po drugim zaś, Mikołaju z Czarnkowa, podkomorzym poznańskim, mężu katarzyny z Morawska, Chomęcic i Chomiąży, pozostać miał syn Bartłomiej, piszący się zrazu Chomęckim, potem, po skupieniu całego Morawska, już stale zwący się M-im, właściwy protoplasta tej rodziny.
Rzeczywistość przedstawiała się zgoła odmiennie. M-cy, o których tu mowa, nie mieli nic wspólnego ani z Czarnkowskimi, ani wogóle z Nałęczami. Byli w sposób jak najbardziej oczywisty odgałęzieniem Drogosławów z Chomęcic, wsi w pow. poznańskim, położonej właśnie w kręgu osadnictwa tego rodu. Po stopniowym, częściami, skupieniu przez nich w ciągu XV wieku Morawska pisano ich, obok stałej formy "z Chomęcic", niekiedy także i "z Morawska". Potem, od początków XVI wieku już konsekwentnie "M-imi z Chomęcic". Mikołaj z Chomęcic, stanowiący ich pierwsze, zupełnie pewne pokolenie, w r. 1411 świadczył z herbu Drogosław przy wywodzie szlachectwa Dziersława ze Skąpego. Stanowiący pokolenie czwarte, Andrzej M., instalując się w r. 1513 na kanonię poznańską, herb swój ojczysty nazwał Drogosławem i opisał go dokładnie.
Trudno odpowiedzieć na pytanie, od kiedy M-cy zarzucili rodowego Drogosława, poczęli zaś uważać się za Nałęczów. Stało się to zapewne w wieku XVII, kiedy transakcje majątkowe zbliżyły ich do Czarnkowskich, kiedy też począł się zaznaczać wyraźnie wzrost ich pozycji materialnej i społecznej. Przydomku "Dzierżykraj" poczęli używać w końcu XVII w., być może, iż pierwszy pisał się tak Paweł M. ożeniony z Czarnkowską. Tak samo pisał się Stanisław, zmarły między r. 1716 a 1718, potem jego syn Wojciech i bratanek Kajetan. W stuleciu XIX stało się to regułą. Długo jednak M-cy, piszący się już "Dzierżykrajami", nie porzucili widomego śladu swej istotnej proweniencji, niewątpliwie fałszywie interpretując znaczenia owego śladu i przez całą drugą połowę XVIII w. pisząc się :Dzierżykrajami z Chomęcic Morawskimi". Przyjęcie "Dzierżykraja" i utrwalenie się go w wieku XVIII to aż nadto wyraźny wpływ literatury herladycznej.
O tym, iż syn Mikołaja Bartłomiej z Chomęcic był notorycznym Drogosławiczem wiedział dobrze ks. Stanisław Kozierowski (Ród Drogosławów, Mies. Herald. 1913, 1914), nie skojarzył jednak tej wiadomości z genealogią M-ch, którą mógł znaleźć bodaj u Żychlińskiego. Sformułował tedy stwierdzenia z gruntu błędne. Pisał: "O Morawskich Drogosławiczach później głucho w źródłach, a z Chomęcic pisali się w następnych wiekach Nałęcze Morawscy". Zobaczymy za chwilę, że jedni i drudzy stanowili tę samą rodzinę. Rozpisałem sie o tym wszystkim nieco szerzej, bo Morawscy to przykład typowy tak pospolitej w Polsce praktyki zarzucania właściwego herbu, przyjmowania zaś innego z tych czy innych względów wydającego się bardziej atrakcyjnym. Wspomniałem już o niewątpliwym wpływie także i literatury heraldycznej popularyzującej legendę o komesie Dzierżykraju.
Bartłomiej z Chomęcic występował na sądach w Poznaniu w latach 1387-1399. Mikołaj z Chomęcic, może jego syn, układał się w latach 1399-1400 ze swą macochą, Hanką z Chomęcic, przy czym każde z nich wzięło po połowie Chomęcic (KDW III, nr 3045; Leksz. I 3045). Mikołaj ów świadczył z herbu Drogosławicz Dziersławowi ze Skąpego herbu szeliga, wywodzącemu w r. 1411 swe szlachectwo. Umarł między r. 1428, a r. 1430, kiedy to, jak również i w r. 1434 wdowa po nim Sadocha, Sądochna występowała wspólnie ze swymi synami, Bartłomiejem, Sędziwojem i Mikołajem (S. Kozierowski, Ród Drogosławów). Mikołaj, Bartosz i Sędziwój, bracia rodzeni niedzielni, "niegdy z Chomęcic", w r. 1442 mieli termin z Łukaszem z Górki, wojewoda poznańskim (P. 14 k. 145v). Mikołaj w r. 1479 był jednym z opiekunów synów brata Bartłomieja (P. 855 k. 910v). Ale spośród synów Mikołaja interesuje nas tutaj przede wszystkim Bartosz.
Bartłomiej, Bartosz z Chomęcic Chomęcki, po nabyciu Morawska piszący się :Chomęckim z Morawska", syn Mikołaja i Sądochny, burgrabia kaliski w latach 1461-1473 (Gąsior.). Od Wojciecha Gorskiego, stolnika poznańskiego, uzyskał w r. 1443 zapis 150 grz. długu (P. 14 k. 175v). Mieli mu w r. 1446 płacić winę synowie zmarłego Wojciecha Gorskiego, stolnika poznańskiego (P. 15 k. 149). Od Mikołaja, dziedzica w Morawsku, w r. 1450 nabył część w tej wsi, dając mu za nią swoja czwartą częśc w jarosławcu i dopłacając 600 grz. (P. 1381 k. 96). Od Jana Słopanowskiego w r. 1452 kupił za 100 zł weg. połowe szóstej części Morawska (P. 18 k. 65). Z racji nabytej od Mikołaja Morawskiego czwartej części w tejże wsi, miał w r. 1464 sprawę z żoną jego Elzbietą (ib. k. 22). Od Jana, ks. Bartłomieja i Wojciecha, braci z Wargowa, t.r. za 220 grz. kupił ich części w Wargowie p. pozn. (P. 1383 k. 200v). Nabył tez części w Chojnicy (P. 20 k. 118v) i zapewne w związku z tym wzywany był w r. 1478 przez Bartłomieja i Dziersława, braci z Chojnicy, do uiszczenia 30 grz. (P. 855 k. 60). Pozywał w r.1479 ks. Jana, dziedzica w Karczewie (G. 9 k. 114v), ale już t.r. umarł i wdowa po nim Katarzyna Chowanowska (h. Jastrzębiec) w asyście opiekunów swych synów, Marcina i Szymona, niedzielnych w Chojnicy, a więc ich rodzonego stryja Mikołaja Chomęckiego i wuja ich a swego brata rodzonego Wojciecha Chowanowskiego, zapisała 30 grz. nieletnim synom zmarłego Jana Słupka Chojnickiego, Jakubowi i Janowi (P. 855 k. 90v). Była to może niedopłacona przez zmarłego reszta ceny nabytych części Chojnicy? Wdowę i jej trzech synów, Jana, Marcina i Szymona, w r. 1482 Anna, żona Stanisława z Chojnicy, skwitowała z 16 grz. (P. 855 k. 135v). Łan osiadły "Sasinowski" w Morawsku w r. 1483 sprzedała wyderkafem za 21 grz. Jerzemu Zittowi (Zeth) z Naramowic, burmistrzowi poznańskiemu (P. 1386 k. 177). Od syna Marcina w r. 1500 dostała łan osiadły w Morawsku (P. 1389 k. 102) i skwitowała tego syna z oprawy, jaką miała na części Morawska i na połowie części w Chojnicy (P. 859 k. 110). Wymienieni wyżej trzej synowie, niedzielni w Chojnicy i Morawsku, mieli w r. 1479 termin ze strony Macieja Pawłowickiego (P. 20 k. 77), a w r. 1485 występowali przeciwko temu Maciejowi, dziedzicowi w Starołęce, domagając się uiszczenia 100 grz. (P. 21 k. 13). Skwitowała ich w r. 1481 Anna, wdowa po Janie Słupku z Chojnicy, 2-o v. żona Stanisława Wargowickiego, z zapisów uzyskanych przez nią od pierwszego męża (P. 20 k. 118). Spośród tych trzech braci, Jan, nazwany w r. 1494 dziedzicem w Morawsku (P. 856 k. 15), żył jeszcze w r. 1496 (P. 1383 k. 118), nie żył zaś w r. 1500 i był bezpotomny (P. 1389 k. 102). Szymon żył jeszcze w r. 1486, kiedy wszyscy trzej bracia byli wciąż niepodzielni (G. 22 k. 94v). Była i córka, Agnieszka, która w r. 1499 kwitowała z dóbr rodzicielskich w Chojnicy i Morawsku brata Marcina Chomęckiego (P. 1859 k. 94v). Była i córka, Agnieszka, która w r. 1499 kwitowała z dóbr rodzicielskich w Chojnicy i Morawsku brata Marcina Chomęckiego (P. 1859 k. 20), od którego nabyła t.r. wyderkafem za 40 grz. trzy łany osiadłe w Chomęcicach (P. 1389 k. 26), zas w r. 1500 od tegoż Marcina, pisanego już Morawskim, uzyskała zapis 33 grz. długu (ib. k. 69).
Marcin Chomęcki z Morawska, Morawski, syn Bartłomieja i Chowanowskiej, wspólnie z matką łan roli w Morawsku w r. 1491 sprzedał wyderkafem rajcy poznańskiemu Jerzemu Zittowi (Zeth, Zyth), o którym było już wyżej (P. 1387 k. 246v). Zobowiązując się w r. 1494 Maciejowi Żelądkowskiemu sprzedać wyderkafem za 30 grz. trzy łany puste w Wargowie, poręczał za brata Jana, iż stanie wraz z nim dla potwierdzenia tej transakcji (P. 856 k. 15). Dziedzic w Morawsku, cztery puste łany w Wargowie, Gotkowski, Grabowski, Guzowski i Szczudłowski w r. 1495 sprzedał wyderkafem za 35 grz. temuż Żelądkowskiemu (P. 1388 k. 82v). Całą swą część w Wargowie w r. 1496 sprzedał za 105 grz. Stanisławowi Turkowskiemu, dziedzicowi w Wargowie (P. 1383 k. 117). Wspólnie z bratem Janem w r. 1496 kupił za 160 grz. od Jana Bielawskiego wieś Wysoczkę w p. pozn. (ib. k. 118). Po śmierci tego brata prawo bliższości do spadłych po nim części w Wargowie sprzedał w r. 1500 za 220 grz. Stanisławowi Wargowskiemu (P. 1389 k. 102). Pozwała go w r. 1502 Anna, żona Ulrycha Helta, burmistrza poznańskiego, o gwałtowny zabór połowy Chojnicy, jej posażnej (Py. 169 k. 253v). T.r. połowę Chojnicy wraz z czwartą częścią młyna wodnego sprzedał był jej własnie wyderkafem za 16 grz. (P. 1389 k. 226v). Maciejowi Bodzaporowskiemu w r. 1513 za 30 grz. sprzedał wyderkafem trzy łany osiadłe i jeden lan pusty w Morawsku (P. 1391 k. 27), ale jeszcze tego samego roku zmarł (ib. k. 29). Żoną jego była Katarzyna Witkowska (herbu Nałęcz, rodząca się z Prawdzicówny), której w r. 1500 na części Morawska oprawił 100 zł węg. posagu (P. 1389 k. 102), ona zaś t.r., działając w asyście brata Sędziwoja Witkowskiego, skwitowała męża z oprawy na połowie części w Morawsku, na części Wysoczki i na sumie pieniężnej zabezpieczonej na połowie części w Chojnicy (P. 859 k. 127v). Wspolnie z synem Jakubem w r. 1517 sprzedała wyderkafem za 12 grz. Janowi Piotrkowskiemu cz. Chojnickiemu łan osiadły w Morawsku (P. 1391 k. 42v). Całą częśc Morawska, poddaną oprawie 100 zł węg. jej posagu i tyluż zł węg. wiana, w r. 1520 sprzedała wyderkafem synom swym, Janowi i Jakubowi (P. 392 k. 352). Wszyscy trzej synowie, Andrzej, Jan i Jakub pisani już byli stale Morawskimi. Była i córka Katarzyna, której w r. 1520, niezamężnej, bracia Jan i Jakub zapisali 60 grz. długu tytułem wyposażenia z dóbr rodzicielskich (P. 867 k. 351v). Z braci najstarszy, Andrzej został księdzem i przy okazji instalowania się 28 V 1513 r. na kanonii katedralnej poznańskiej jako swój herb ojczysty podał Drogosława, i, by nie było wątpliwości, godło to opisał: "sagittam et medium anulum deferentem". Jako herb babki ze strony ojca wskazał Jastrzębca, matki zaś, Katarzyny z Witkowic, po ojcu herb Nałęcz, po matce Prawdzic (Materiały do historii prawa i heraldyki polskiej, wyd. B. Ulanowski, nr 250). Pleban w Radzimiu w latach 1516-1520 (Nowakowski, Archidiecezja Poznańska II, s. 375). Dobrami ojcowskimi władał wraz z braćmi, wspólnie też z nimi od ks. Andrzeja, Jana i Jerzego, dziedziców Naramowic, zwanych Jurgizetami (synów Jerzego Zitta), w r. 1513 kupił za 60 grz. połowę Morawska wraz z połową sołectwa w tej wsi (P. 1391 k. 29). Jan i Jakub pozostawili potomstwo.
A. Jan Morawski, syn Marcina i Witkowskiej, wspólnie z bratem Jakubem na swych dobrach ojczystych, to jest na Morawsku i połowie Chojnicy, za zgodą matki posiadającej tam oprawę, zabezpieczył dwie i pół grzywny (dwie kopy groszy) rocznego czynszu wyderkafowego od sumy 30 grz. ks. Michałowi z Lublina, kustoszowi kolegiaty Najśw. Marii Panny w Korniku i obaj oni w r. 1514 poręczyli mu za starszego ich brata, ks. Andrzeja, iz ten potwierdzi ów zapis (P. 866 k. 108v, 1392 k. 18v). Obaj ci bracia, wciąz jeszcze niedzielni, całą ich część w Chojnicy z częściami dwóch tamtejszych młynów w r. 1523 sprzedali wyderkafem za 125 grz. Katarzynie Chojnickiej, wdowie po Macieju Bodzaporowskim (P. 1392 k. 500v). Jan od brata Jakuba t.r. kupił za 30 grz. w Morawsku połowę dworu z przyległościami (ib. k. 503v). Z przeprowadzonych w r. 1524 działów z Jakubem, wziął połowę Morawska graniczącego z Nowąwsią, z wyjątkiem jednego pustego łana (P. 1391 k. 63). Z ponowionego w r. 1529 z tym bratem podziału dostała mu się połowa połowy w Chojnicy (P. 1393 k. 282). Tę swoją częśc w tej wsi w r. 1531 sprzedał za 100 grz. Małgorzacie Chojnickiej, żonie Mikołaja Piotrkowskiego (P. 1391 k. 85v). Po smierci brata Jakuba, wbrew zakładowi 100 grz., siłą z oprawy na Morawsku usunął owdowiałą bratową i z ojcowizny w Morawsku oraz z lasu zwanego Łęgiem w Chojnicy usunął jej syna a swego bratanka, nieletniego Piotra. Ponieważ z pozwu bratowej i Jana Jaskóleckiego, opiekuna małoletniego Piotra, nie stanął, winien był w r. 1539 płacić winę (P. 878 k. 182). Żądał t.r. oddzielenia swej części w Morawsku od części tego bratanka, jak również i od części w Morawsku i Chojnicy podlegających oprawie bratowej (ib. k. 407). Dopiero w r. 1558 między stryjem i bratankiem stanęła ugoda o dobra w Morawsku. Granice między ich posiadłościami miała stanowić idąca przez tę wieś droga do Poznania, tak jak to już było w dziale Jana ze zmarłym bratem Jakubem (P. 899 k. 206). Nie żył już Jan w r. 1560 (P. 902 k. 73v). Żoną jego była Katarzyna Koszutska, córka Jakuba, której w r. 1525 na połowie części Morawska oprawił 200 zł posagu (P. 1393 k. 80). Katarzyna, będąc już wdowa, występowała w r. 1560 jako spadkobierczyni swego brata Jana Koszutskiego (P. 902 k. 73v). Synowie, Andrzej i Mikołaj. Córka Anna, której ojciec w r. 1555 zapisał sumę 100 grz. (P. 896 k. 636), zaś w r. 1560 zapisałń jej 200 zł długu Wincenty Gołaski, z tym, iż w razie jej śmierci suma ta przypadnie braciom jej, Andrzejowi i Mikolajowi (P. 902 k. 73). Anna w r. 1560 poślubiła "sław." Józefa, złotnika poznańskiego, i t.r. skwitowała swych braci z ojcowskiego zapisu danego w r. 1555 (P. 902 k. 740v). Już nie żyła w r. 1589, kiedy w charakterze jej spadkobierczyni w asyście wujeczno-rodzonych braci, Andrzeja i Jana M-ch, występowała córka jej Małgorzata, żona "szl." Wawrzyńca Golczewskiego (P. 952 k. 631v).
A) Andrzej, syn Jana i Koszutskiej, ożenił się z Sabiną Gołuńską, córką zmarłego Jerzego i Katarzyny Kaczlińskiej, jednocześnie zaś brat jego Mikołaj pojął za żonę Sabinę Gołuńską, siostrę tej Katarzyny. Sprzeciwiali się tym małżeństwom rodzeni stryjowie panien, opiekunowie ich, Tomasz i Jan Gołuńscy, od których matka panien żądala 22 II 1560 r., by na te związki wyrazili swą zgodę (G. 39 k. 72). Ostatecznie obie umowy małżeńskie z bracmi M-imi w tym samym jeszcze roku zawarła matka panien oraz Mikołaj i Krzysztof Mielińscy jako "stryjowie", zaś Wawrzyniec i Erazm Kaczlińscy jako rodzeni wujowie (P. 902 k. 185v). Obie siostry t.r., juz po zaślubinach, skwitowały z 40 grz. stryja Jana Gołuńskiego (ib. k. 614), zas w r. 1561 ów Jan Gołuński dokonał z tymi swymi bratanicami podziału sukcesji po zmarłych swoich braciach a ich stryjach, Tomaszu i Marcinie Gołuńskich, sam biorąc części w Kaweczynie, im zaś dając części w Gołuniu (P. 903 k. 111v, 1397 k. 11). Z podziału, jaki następnie w r. 1504 siostry przeprowadziły między sobą, Andrzejowi M-mu, dostały się części w Gołuniu oszacowane na 2.500 zł (P. 1397 k. 323). Tego samego roku bracia przeprowadzili między sobą podział całej ich fortuny, to znaczy: połowy Morawska, części w Chojnicy, a więc dóbr stanowiących ich ojcowiznę, wreszcie Gołunia. Andrzejowi przypadła połowa Morawska i części w Chojnicy (P. 906 k. 435v), poczym t.r. na połowie dóbr swych w Morawsku oprawił żonie 900 zł posagu (P. 1397 k. 343). Ale jeszcze w tym samym roku podział ten skasowali i dokonali nowego, mocą którego Andrzej wziął Gołuń, Mikołaj zas Morawsko (P. 906 k. 835v). Następstwem tego było danie przez Andrzeja w r. 1565 żonie Sabinie na połowie swych dóbr w Gołuniu nowej oprawy na 9.000 zł posagu (P. 1397 k. 446v). Żył jeszcze w r. 1578, kiedy Dorota Gulczewska, wdowa po Janie Gołuńskim, jemu i Mikołajowi zapisywała dług 50 zł (P. 931 k. 680v). Nie zył już w r. 1582, kiedy owdowiała Sabina części w Gołuniu wydzierżawiła Jerzemu Osieckiemu (G. 60 k. 44). Umarła t.r. (P. 939 k. 672). Synowie: Wojciech, Jan, Jakub i Eustachy. Córka Urszula, wspomniana 1593 r. (P. 960 k. 175v), w r. 1598 żona Piotra Hentschel Mokrskiego z pow. ostrzeszowskiego, oboje żyli jeszcze w r. 1622. Z synów, Jan, ur. około r. 1565, występował jako nieletni w latach 1582-1584 (P. 939 k. 672, 1399 k. 211; G. 60 k. 19, 274 k. 562), ponieważ zaś w r. 1585 i w następnych transakcjach braterskich o nim już głucho, możemy przyjąć, iż umarł albo w r. 1584, albo 1585.
(A) Wojciech, syn Andrzeja i Gołuńskiej, wspólnie z braćmi i opiekunami w r. 1582 był pozywany przez Adama Tarnowskiego w związku z procesem, jaki ów Tarnowski toczył był z ich zmarłym ojcem o prawo wyrebu w borze wsi Gołuń, nabyte na użytek wsi Glinki (P. 939 k. 570). Po śmierci matki z tymiż braćmi kwitował t.r. Jerzego Osieckiego z 30 zł raty dzierżawnej ze wsi Gołuń (ib. k. 672). W imieniu własnym i nieletnich braci zawierał t.r. ugodę z kapitułą metropolitalną gnieźnieńską względem kopców granicznych między Gołuniem a wsią kapitulną Jezierczą (G. 60 k. 19). Od młodszego brata Jana, wciąż jeszcze nieletniego, w r. 1583 kupił za 300 zł jego części rodzicielskie w Gołuniu (P. 1399 k. 211). Był jednak nad z bracmi niepodzielony i bracia Goreccy w r. 1584 pozywali ich wszystkich wraz z opiekunami tych, którzy byli jeszcze nieletnimi, w sprawie kopców granicznych między Gołuniem a Sannikami (G. 274 k. 562v). Nie żył już Wojciech w r. 1585 (Py. 122 k. 135v), a był bezpotomny. Żonie swej, Agnieszce Chłapowskiej, córce Marcina, w r. 1584, jeszcze przed ślubem, zobowiązał się oprawić na połowie części w Gołuniu posag 700 zł (P. 942 k. 183v). T.r., juz po zawarciu małżenstwa, ona swe części w Kowalewie i w pustce Babino, dobra odziedziczone po wuju Filipie Palędzkim, sprzedała za 200 złp Sewerynowi Palędzkiemu, od męża zaś uzyskała na połowie Gołunia oprawę 700 złp posagu (P. 1399 k. 255), poczem jeszcze t.r. oboje małżonkowie spisali wzajemne dożywocie (ib. k. 395). Będąc już wdową, w r. 1585 w Pobiedziskach zawarła ze spadkobiercami swego męża kontrakt o dzierżawe Gołunia pod zakładem 30 grz. (Py. 122 k. 135). Aprobowała w r. 1589 dokonaną w r. 1588 przez braci pierwszego męża sprzedaż za 2.000 zł wsi Gołunia i skasowała tam swe dożywocie i oprawę (P. 951 k. 192v).
(B) Jakub, syn Andrzeja i Gołuńskiej, nieletni w latach 1582-1586 (G. 60 k. 19, 274 k. 562v; P. 939 k. 672, 946 k. 259), spadkobierca brata Wojciecha w r. 1585 (P. 947 k. 165). Wspólnie z bratem Eustachym jak i Jakub jeszcze nieletnim, w r. 1588 dobra w Gołuniu, odziedziczone po bracie Wojciechu, sprzedali za 2.000 zł Jakubowi Łukomskiemu, drugiemu mężowi swej bratowej Agnieszki z Chłapowskich Wojciechowej M-ej (G. 62 k. 533; P. 1400 k. 225). Obaj z tym bratem, jak też w imieniu siostry Urszuli w r. 1588 skwitowali tę bratową z 30 zł z tytułu dzierżawy połowy części Gołunia (P. 949 k. 407). Jakub od Stefana Poklateckiego w r. 1589 kupił za 1.800 złp części Nagrodowic w p. pozn. (P. 1400 k. 278), do której w r. 1590 uzyskał intromisję (P. 954 k. 735v). Poranił w r. 1596 Annę, żonę Jana Skrzetuskiego (P. 138 k. 28). Części Nagrodowic i pustkę Gajewniki w r. 1608 sprzedał za 1.000 zł Marcinowi Młodawskiemu (P. 1406 k. 448v). Byc może, iż żył jeszcze w r. 1615 (P. 1409 k. 376). Ożenił się z Katarzyną Grzybowską, córką Jakuba Grzybowskiego Czecha, której 21 VIII 1589 r., jeszcze przed ślubem, na nabytych własnie Nagrodowicach oprawił 1.000 złp posagu, wyłączając spod tej oprawy Gajewiska(!) (P. 1400 k. 294v). Katarzyna zarówno po ojcu jak i po stryju Bartłomieju była dziedziczką części w Starej Wsi Grzybowie w p. gnieźn. i tę część zobowiązała się sprzedać Wojciechowi Strzałkowskiemu, zaś Jakub M. w r. 1592 poręczył nabywcy, iż stawi żonę do akt (G. 64 k. 453, 455). Dopełniła tej sprzedaży w r. 1595 za sumę 300 złp (P. 1401 k. 113). Drugą żoną Jakuba była Katarzyna Kunowska, córka Jakuba, wspólnie z którą w r. 1602 łan "Synowski" w Nagrodowicach sprzedał wyderkafem za 135 złp Walentemu Krzyżanowskiemu (P. 1404 k. 621). Potomstwa nie pozostawił.
(C) Eustachy, syn Andrzeja i Gołuńskiej, nieletni w latach 1582-1586 (G. 60 k. 19, 274 k. 562v; Py. 122 k. 135; P. 946 k. 259, 947 k. 165), miał juz niewątpliwie lata w r. 1593, kiedy zobowiązał się wobec Doroty Koszutskiej, wdowy po Rafale Ciosnowskim, iz stawi do akt swą siostrę Urszulę (P. 960 k. 175v). Skwitowany w r. 1598 przez Piotra Henschel Mokronoskiego z p. ostrzesz. z sumy 80 złp na poczet 282 złp posagu, który był mu zapisał za swą siostrą a tego Piotra żoną (P. 968 k. 504). Bracia Gorzeńscy w swym pozwie z r. 1604 zowią go "nieosiadłym gołotą" (Kośc. 284 k. 325v). Nie żył juz w r. 1611, kiedy wdowa po nim, Dorota Chociszewska, córka Wojciecha, wspólnie ze swymi niezamęznymi siostrami pozywała Jerzego, Rafała i Andrzeja Latalskich (P. 145 s. 376, 90).
B) Mikołaj, syn Jana i Koszutskiej, występował w r. 1559 jako "przyjaciel z linii ojczystej" Magdaleny z Włościejewskich Brodowskiej (P. 1396 k. 780v). Z przeprowadzonego w r. 1564 z bratem Andrzejem podziału dóbr wziął Gołuń (P. 906 k. 435v), zaś w podziale następnym, dokonanym t.r., oddał bratu Gołuń a wziął Morawsko (ib. k. 835v). Z bratem stryjecznym Piotrem zawierał w r. 1579 ugodę o grunty w Morawsku, przy czym każdy zachował ojcowski stan posiadania (P. 933 k. 44v). Mikołaj częśc swą w Morawsku i Chojnicy w r. 1579 sprzedał Baltazarowi Nowowiejskiemu (P. 933 k. 415v). Od niedzielnego Andrzeja Gulczewskiego w r. 1583 kupił za 2.000 zł jego części we wsiach Gulczewo Bobolino i Gulczewo Czuprachtowskie oraz w pustkach Bieńkowiec, które to dobra z tytułu pewnych należnych sobie sum juz od jakiegoś czasu miał w swym posiadaniu (P. 941 k. 626v, 1399 k. 81). Inne części w tych wsiach w r. 1584 kupił za 6.000 zł od braci Pawła i Jana Gołuńskich (P. 1399 k. 327v), a intromitowany do nich był w r. 1585 (P. 944 k. 57). Zachowując dla siebie całe Gulczewo Bobolino zwane też Gulczewem Wielkim jak też i pustkę Bieńkowiec, w r. 1585 sprzedał częśc "Bobolińską" w Gulczewie Czuprachtowym za 600 złp Janowi Sobiesierskiemu (P. 1399 k. 482v). Umarł między r. 1588 a 1590 (P. 950 k. 56, 953 k. 647v). jego pierwszą żoną, poślubioną w r. 1560, krótko po 22 II, była katarzyna Gołuńska, siostra bratowej Andrzejowej. Była juz o tym mowa wyżej, jak również i o wniesieniu przez obie te siostry Gołunia w dom M-ch. W podziale tej wsi przeprowadzonym w r. 1564 Katarzynie, a raczej jej mężowi, dostały się części wycenione na 3.000 złp (P. 1397 k. 323). T.r. mąz oprawił jej 900 zł posagu zrazu na połowie swych części w Gołuniu (ib. k. 343), ale po ponownych działach przeniósł jej w r. 1565 tę oprawę na połowę Morawska i Chojnicy (ib. k. 447), którą to oprawę ona w r. 1579 skasowała (P. 933 k. 333). Drugą żoną Mikołaja była Magdalena Wyszławska, 1-o v. wdowa po Andrzeju Bieganowskim, która w r. 1590, będąc już wdową i po tym drugim mężu, stwierdzała wobec swych synów, Andrzeja, Jana i Bartłomieja, dziedziców Gulczewa, iż ma tam zapisany przez zmarłego męża dług 600 złp (P. 953 k. 647v). Żyła jeszcze w r. 1603, kiedy wspomniana jako współspadkobierczyni zmarłego brata Łukasza Wyszławskiego (P. 973 k. 430, nazwana tu błędnie Dorotą. Może miała dwa imiona?). Prócz wspomnianych trzech synów urodzonych z drugiej żony, Mikołaj miał z pierwszego małżeństwa syna Stanisława i córki: Zofię, Barbarę i Dorotę. Opieki nad tymi córkami, jeszcze pannami, w r. 1594 zrzekł sie brat ich Jan na rzecz innego brata, Andrzeja (P. 961 k. 172). Zofia była w r. 1599 zoną Sebastiana Złyńskiego. Barbara, w r. 1609 za Maciejem Bogwiedzkim. Wreszcie Dorota, w latach 1602-1604 żona Jerzego Bączylskiego. O Stanisławie, najstarszym z braci, mającym już lata w r. 1585 (P. 122 k. 135), wiem tyle tylko, że już nie żył w r. 1590, a spadek po nim brali bracia, Andrzej, Jan i Bartłomiej (P. 953 k. 12). Spośród nich, Jan żył jeszcze w r. 1594 (P. 962 k. 11), a zapewne i 1595 (P. 964 k. 1335v). Chyba umarł młodo.
(A) Andrzej, syn Mikołaja i Wyszławskiej, skupił od braci, najpierw w r. 1591 od Jana, potem w r. 1594 od Bartłomieja (w formie zobowiązania dopełnionego w r. 1599) ich części wsi Gulczewo Bobolino (P. 962 k. 17v, 1400 k. 588v, 1403 k. 26v). Całą(!) wieś Gulczewo Bobolino i pustkę Bieńkowiec w r. 1594 sprzedał za 3.200 złp Stanisławowi Gronowskiemu (P. 1401 k. 221v). Od brata swej żony, Wojciecha Belęckiego w r. 1596 kupił za 3.000 złp połowę Bylęcina (Belęcina) w p. kośc. (P. 1402 k. 94v), ale dobra te jeszcze t.r. sprzedał za 3.500 zł Janowi Włostowskiemu (ib. k. 221v). Swemu szwagrowi Złyńskiemu w r. 1599 zapisał sumę 30 złp (G. 66 k. 223). Innemu szwagrowi, Bączalskiemu w r. 1602, jeszcze przed ślubem z Dorotą M-ą, na poczet posagu sumę 300 zł (I. Kal. 68 s. 1709). Swoją część z zapisu danego niegdyś ojcu przez Dorotę z Koszutskich, wdowę po Rafale Ciosnowskim, to jest swoje 100 zł cedował w r. 1602 bratu Bartłomiejowi (ib. s. 1504). Jako krewny z linii ojcowskiej i spadkobierca "sław." Elżbiety Krosnkówny, wdowy po "sław." Janie Kurowskim (zapewne córki Anny M-ej i złotnika Józefa), w r. 1608 w imieniu własnym i brata Bartłomieja kwitował wykonawców jej testamentu (P. 980 k. 197v). Siostrze Barbnarze zamężnej Bogwiedzkiej w r. 1609 zapisał dług 300 zł (Kośc. 288 k. 445v), z czego 50 zł wypłacił jej w r. 1610 (P. 984 k. 609v). Od Andrzeja Staręskiego w r. 1613 nabył za 10.190 złp Starężyno Wielkie w p. kcyń. (P. 1408 k. 716, 1410 k. 17v). Wydając córke katarzynę za Andrzeja Małachowskiego Skowrona, w r. 1618 zapisał mu za nią posag 300 złp (G. 74 k. 310), a potem t.r, już po ślubie kwitowany był przez nią z 1.200 zł posagu (P. 1000 k. 93). Utwierdzał w r. 1621 w Starżęynie zawarty pod zakładem 200 zł kontrakt z tą Katarzyną, wtedy już wdową (Kc. 127 k. 548v). W r. 1623 w rękach Andrzeja i jego syna Mikołaja tytułem dzierżawy znajdowały się rozległe dobra Stefana Grudzińskiego: Niemczyno, Niemczynko, Jabłówko. Kwitował ich wtedy Grudziński z 1.200 zł z drugiej raty dzierżawnej, wynoszącej 3.000 zł (Kc. 19 k. 34v). W r. 1525 Grudziński w liście do Andrzeja M-go uskarżał sie na wyniszczenie tych dóbr, oddanych mu w stanie pono kwitnącym. "Majętnośc moja - pisał - w ręce wilka drapieżnego przyszła" (ib. k. 463v). Staręzyno Andrzej w r. 1626 sprzedał za 23.000 złp Aleksandrowi Białośliwskiemu (P. 1415 k. 555), a t.r. kupił od Piotra Gądkowskiego za 25.000 złp Pomorzanowice cz. Pomorzany oraz Złotniki w p. gnieźn. (ib. k. 585). Złotniki w r. 1629 sprzedał wyderkafem małżonkom Bartłomiejowi i Jadwidze z Kołudzkich Owieczkowskim (W. 82 k. 15v). Jak się zdaje, w r. 1639 jeszcze żył, chociaż Pomorzanowice były juz w posiadaniu jego synów (P. 1419 k. 1155v). Nie żył już z całą pewnością w r. 1641 (P. 1044 k. 694). Jego żoną była Anna Belęcka (Bylęcka), córka Jana z Kosiczyna Belęckiego. Kwitował w r. 1594 jej braci z 1.000 zł posagu, zapisanego przez zmarłego już jej ojca, oni zaś zapisali mu dług 450 zł (P. 962 k. 10v, 11). T.r. żonie na połowie swych dóbr w Gulczewie Bobolinie oprawił posag 1.000 złp (P. 1401 k. 117), zas w r. 1595 Anna skwitowała braci z dóbr rodzicielskich (P. 964 k. 751). Ponowną oprawę na połowie dóbr, konieczną ze względu na sprzedaż Gulczewa, dał żonie w r. 1599 (P. 1403 k. 47), ponowił zaś w r. 1603 (P. 1404 k. 1057). Umarła ona między r. 1614 a 1620 (P. 992 k. 380; Kc. 127 k. 199). Synowie, Mikołaj i Paweł. Córki: Katarzyna, Elżbieta, Agnieszka i Jadwiga. Elżbiecie, Agnieszce i Jadwidze, jeszcze niezamężnym, w r. 1620 ojciec zapisał każdej po 200 zł wyprawy (Kc. 127 k. 345). Najstarsza z nich, Katarzyna wyszła w r. 1618 za Andrzeja Małachowskiego Skowrona, wdowa po nim 1620 r., zaślubiła 2-o v. w r. 1622 Adama Młotkowskiego, wdowa w r. 1626, szła t.r. 3-o v. za Andrzeja Garnkowskiego, po którym była wdową w latach 1638-1643. Elżbieta, w r. 1626 żona Macieja Przystanowskiego. Agnieszka, w r. 1643 wdowa po Janie Gogolewskim, 2-o v. w latach 1549-1559 żona Marcina Śliwnickiego (Śliwińskiego?). Jadwiga wyszła najpierw za Łukasza Otuskiego, a 20o v. była zoną Wojciecha Gujskiego, zmarłego w r. 1650 lub 1651. Sama żyła jeszcze w r. 1653.
I. Mikołaj, syn Andrzeja i Belęckiej, uzyskał w r. 1620 od ojca zapis 3.000 złp. Żenił się wtedy z Elżbietą Wierzbińską, wdowa 1-o v. po Wojciechu Chomęckim. jeszcze przed ślubem dostał od niej 27 I t.r. zapis długu 1.500 zł (P. 1004 k. 48v, 49) i te sumę oprawił jej jako posag (P. 1412 k. 11v). Bratu Pawłowi dał wówczas zobowiązanie, iż przy przyszłym podziale dóbr rodzicielskich wypłaci sum sumę 1.500 zł (P. 1004 k. 50v), czyli połowę tego, co sam dostał był od ojca. T.r. ojca skwitował z dóbr po zmarłej matce (Kc. 127 k. 199). Części w Otorowie w p. pozn., jej oprawne od pierwszego męża, oboje w r. 1622 sprzedali wyderkafem za 3.000 złp Wojciechowi Krusińskiemu (P. 1413 k. 601v). Te dobra, dziedziczne pasierba Władysława Chomęckiego, w imieniu własnym i żony w r. 1626 sprzedali wyderkafem za 4.000 złp małżonkom Szymonowi i Dorocie z Bieganowa zawadzkim (P. 1415 k. 629v). Z tymi Zawadzkimi kontrakt o części Otorowa zawierali i w r. 1630 (P. 1023 k. 1091v). W imieniu pasierba Chomęckiego Mikołaj w r. 1634 sprzedał całą jego część w Otorowie i w pustce Święcino za 6.000 złp Aleksandrowi Ponińskiemu (P. 1418 k. 193). Dziedzic Pomarzanowic czyli Pomarzan i Złotnik, w r. 1634 dostał od Jana Zdzarowskiego i jego żony Anny z Gądkowskich cesję ich dożywocia na owych wsiach (Z. T. P. 28b s. 2885). Od brata Pawła w r. 1639 kupił za 12.500 złp jego części w tych dobrach i zaraz potem Złotniki za 8.000 złp sprzedał Janowi Ninińskiemu (P. 1419 k. 1155v, 1157). Żył chyba jeszcze w r. 1644 (Py. 150 s. 96). Elżbieta Wierzbińska, z którą wzajemne dożywocie spisywał w r. 1620 (P. 1412 k. 616v), żyła chyba jeszcze w r. 1639 (P. 1419 k. 1157). Mikołaj potomstwa nie pozostawił.
II. Paweł, syn Andrzeja i Belęckiej, za starostowanie w Drahimiu swego szwagra, Jana Sędziwoja Czarnkowskiego, podstarości drahimski w r. 1643 (W. 28 k. 617v), administrował tą królewszczyzną jeszcze i w r. 1660 (W. 42 k. 47v), poborca województwa poznańskiego w r. 1670 (P. 1868 XI k. 248), a musiał byc chyba i starostą obornickim, skoro wdowa po nim miała na tej królewszczyźnie dożywocie. Od ojca w r. 1620 uzyskał zapis 1.500 zł długu (Kc. 127 k. 345). Części Pomorzanowic cz. Pomorzan oraz Złotnik w r. 1639 sprzedał za 12.500 złp bratu Mikołajowi (P. 1419 k. 1155v). Z Janem Łowęckim kwitował się w 1641 z kontraktu dzierżawy Sannik (P. 1043 k. 700). Od Mikołaja Bogwiedzkiego w r. 1641 uzyskał zapis 200 złp długu (P. 1044 k. 694). Pomorzany cz. Pomorzanowice, zwane jeszcze inaczej Pomorzanicami, z folwarkiem Baglewko i pustką Gniewkówka w r. 1670 dał Janowi i Władysławowi, synom z pierwszego małżeństwa, jako ich wydział dóbr rodzicielskich (P. 1868 XI k. 248). T.r. od siostrzeńców i siostrzenic drugiej swej żony, Krzyżanowskich i Kołaczkowskich, współspadkobierców jej rodziców, Stanisława Kaczkowskiego i Zofii z Pakosławskich, kupił za 20.000 złp połowę wsi Ruskie Strzyżewko i Suchorzewko oraz łąkę Łobez w p. pyzdr., drugą zaś połowę za taką samą sumę odkupił od swej żony (P. 1868 XI k. 245, 246v). Umarł, jak się zdaje, w r. 1672, bowiem t.r., już po jego śmierci Franciszek Goliński, cześnik przemyski, a dawnie podwojewodzi poznański, oblatował jego testament (P. 199 k. 66). Pierwsza żona pawła, Zofia Czarnkowska, córka Sędziwoja, starosty drahimskiego, i Anny Rydzyńskiej, swoją dziedziczną wieś Popkowice w p. gnieźn. w r. 1634 sprzedała wyderkafem za 1.000 złp Andrzejowi Tarzeckiemu i Zofii z Arcemberskich (P. 1418 k. 70v). Brat jej, Jan Sędziwój, starosta drahimski, uzyskał 25 III 1635 r. konsens królewski na scedowanie jej swych praw do folwarku Stary Młyn i do trzech poddanych we wsi Raków (W. 38 k. 486). Żyła jeszcze w r. 1646 (W. 38 k. 11). Paweł po raz drugi ożenił się z Dorotą Kaczkowską, córką Stanisława i Zofii z Pakosławskich, wdową 1-o v. po Janie Samuelu Kawieckim. Zuzanna z Zaranków i jej mąż Stanisław Szczutowski dostali 13 IX 1654 r. konsens królewski na scedowanie Pawłowi M-mu i tej Dorocie wsi królewskiej Padarzewo wraz z wójtostwem w p. gnieźn. (P. 180 k. 293, 1076 k. 900v). Oprawił tej żonie w r. 1670 posag 6.175 złp (P. 1868 XI k. 247v). Będąc juz wdową, Dorota w r. 1672 występowała jako "pani wienna" na Rusku w p. pyzdr. (Py. 154 s. 29), a więc Paweł był także właścicielem Ruska. Wspomniane wyżej wsie, Strzyżewko i Suchorzewko, stanowiły potem, az po wiek XX, część dóbr Rusko, stąd oczywiście i ta nieco intrygująca mazwa "Strzyżewko Ruskie". Jak się zdaje dobra Rusko były sukcesją Doroty po Stefanie(!) Laczkowskim (P. 1431 k. 209). W r. 1675 Dorota dokonała pewne cesji na rzecz syna z pierwszego małżeństwa, Piotra Michała Kawieckiego, ożenionego z jej pasierbicą, Anna M-ą (Py. 154 s. 535). Podawała 31 VIII 1694 r. do chrztu Różę Dorotę M-ą, wnuszkę po synu Stanisławie (LB Św. Maria Magdal., Pozn.). Z pierwszego małżeństwa Pawła M-go synowie, Jan, o którym niżej, Władysław wspomniany raz tylko w r. 1670 przy okazji donacji Pomarzanowic dokonanej przez ojca (zob. wyżej), i córka Anna. Tam wydana najpierw w Rusku 28 II 1672 r. za syna swej macochy, Piotra Michała Kawieckiego, zabitego między r. 1675 a 1678 przez Marcina Krzyckiego, 2-o v. w r. 1679 żona Krzysztofa Kierskiego, zmarła po r. 1685. Z Kaczkowskiej rodzili się synowie: paweł, Stanisław, Jakub, Wojciech i Stefan. Czy zmarłego w Rusku 20 XII 1691 r. "szl." Wacława M-go można uważać za jeszcze jednego syna Pawła, nie wiem. Nie zdaje mi się też, by "szl." Anna M-a zmarła tam 22 VIII 1678 r. (LM Rusko), była córką Pawła. Miał wprawdzie z pierwszej żony córkę tego imienia, ale, jak widzieliśmy, wtedy już od dawna zamężną za Kawieckim i zmarłą znacznie później. Pewną córką Pawła i Kaczkowskiej była Jadwiga, żona 1-o v. w r. 1686 Stanisława z Siemichowic Radoszewskiego, zmarłego po r. 1689, wydana 2-o v. w r. 1694 za Piotra Chociszewskiego, zmarła po r. 1722. Spośród synów, Stefan był pod imieniem Tomasza dominikaninem w Poznaniu i w r. 1681 kwitował swych braci z sumy należnej mu z działów braterskich (I. Kal. 140 k. 204). Przeor dominikanów w Środzie, w r. 1690 wraz z bracmi, Pawłem, Stanisławem i Jakubem, dobra Rusko z folwarkiem Suchorzewko, Łobęską Łąką oraz połową wsi Strzyżewo sprzedali za 67.000 zł Franciszkowi Koszutskiemu (P. 1431 k. 209). Pisze o nim Niesiecki, iż był potem nominatem na sufraganię kujawską, ale umarł jadąc na konsekrację.
I) Jan, syn Pawła i Czarnkowskiej, starosta obornicki w r. 1672 (P. 199 k. 220), potem z tym tytułem juz nigdy nie wymieniony, syndyk reformatów kaliskich na przedmieściu Wrocławskim w r. 1677 (I. Ka. 138 s. 308), komisarz województw poznańskiego i kaliskiego 1686 r. (P. 1111 I k. 17), kasztelan przemęcki 1696 r. (P. 1132 XI k. 87). Był 6 II 1668 r. świadkiem przy ślubie Pruszaka z Bogucką (LC Chojnica). Jak widzieliśmy, w r. 1670 wspólnie z bratem Władysławem dostał od ojca Pomorzanowice jako wydział ojcowizny. Manifestował się w r. 1672 wespół z macochą stwierdzając, iz w Obornikach, w czasie pożaru, kiedy to sam omal nie zginął, spłonęła szkatuła z dokumentami (P. 199 k. 209v). Krześlice i Wronczyn w p. gnieźn. w r. 1675 sprzedał wyderkafem za 10.000 złp Stanisławowi Boboleckiemu (P. 1427 k. 82), był chyba jednak wtedy bądź tylko posesorem tych dóbr, bądź też transakcja sprzedażna nie uzyskała należytej legalizacji. Kupił je dopiero w r. 1676 za 37.500 złp Krzysztof Strzałkowski (P. 1427 k. 486). Pomorzanowice z pustkami, Buglejewki(!) i Spytkówki, w r. 1675 Jan sprzedał za 25.000 złp Stanisławowi Orzelskiemu (P. 1427 k. 122). O Krześlice w r. 1676 zawarł kontrakt sprzedażny z Bartłomiejem Czaplickim (Py. 154 s. 9), ale ostatecznie sprzedał je t.r. za 17.000 złp Franciszkowi Naramowskiemu (P. 1427 k. 848). T.r. od Marcina Czaplickiego kupił za 6.000 złp części Targowej Górki i pustki Sławęcino w p. pyzdr. (P. 1427 k. 1056). Inne części w tychże dobrach miał juz chyba wtedy ponabywane od spadkobierców dziadka macierzystego swej żony, Adama Mielżyńskiego (P. 1105 XII k. 80v). Wronczyno z pustką Szutkówki w r. 1679 za 15.000 złp sprzedał Krzysztofowi Ramułtowi (P. 1429 k. 141v). Od Wojciecha Przybyszewskiego w r. 1681 kupił za 25.000 złp Czeszewo i Chlebowo w p. pyzdr. (P. 1103 VI k. 34). Brat, ojciec Tomasz, dominikanin, cedował mu t.r. zapis 1.000 złp na Rusku (P. 1213 I k. 49v), on jednak zapisaną sobie przez tego brata sumę 2.000(!) zł scedował t.r. bratankowi Pawłowi M-mu. Nazwany przy tej okazji dziedzicem Targowej Górki, Czeszewa i Chlebowa (Py. 155 s. 156). Chlebowo w r. 1684 zastawił na trzy lata małżonkom Piotrowi i Magdalenie z Masłowa Piaseckim (Py. 155 s. 7). Od Piotra Kurnatowskiego w r. 1685 kupił za 11.000 złp Latalice w p. gnieźn. (P. 1110 IX k. 26). Od Macieja Mielżyńskiego, kasztelana śremskiego, w r. 1686 kupił za 26.000 złp wsie Uzarzewo, Święcinko i Rajsko w p. pozn. (P. 1111 V k. 16v, 17) i zaraz potem Czeszewo i Chlebowo sprzedał za 20.000 złp Stanisławowi Przybyszewskiemu, sędziemu grodzkiemu bydgoskiemu (ib. k. 33). T.r. Latalice z folwarkiem pustym Zaporki sprzedał za 12.000 zł Andrzejowi Kurowskiemu i Annie z Dachowskich małżonkom (ib. k. 100v). Od wspomnianego już Macieja Mielżyńskiego w r. 1689 kupił za 6.000 złp czwartą część Uzarzewa i Święcina(!) (P. 1118 VIII k. 54), tę jednak w r. 1694 sprzedał za 10.000 złp Franciszkowi Zdanowskiemu (P. 1432 k. 349v). Miasto Tarhowa Górka cz. Mieleszna Górka, Wielką i Małą Wieś z folwarkami, Łępiny Wielkie i Małe oraz Sławęcin w r. 1694 sprzedał za 75.000 zł Wojciechowi Bułakowskiemu, podczaszemu poznańskiemu (P. 1127 III k. 82). Małżonkom Drużyńskim, mieszczanom poznańskim, w r. 1700 wspólnie z żoną pożyczył 2.266 złp z zabezpieczeniem na ich kamienicy w Rynku (I. Kon. 73 k. 365). Od pełnomocników Filipa Konarzewskiego, starosty konińskiego, w r. 1701 kupił za 140.000 złp dobra Wziąchowo i Małgowo w p. pyzdr. (P. 1140 VI k. 19). Dziedzic Iwna i Wiktorowa, pozywany był w r. 1713 przez Aleksandra Łubieńskiego, podwojewodziego kaliskiego, dzierżawcę owych dóbr (P. 289 k. 237). Kiedy w r. 1714, z racji sędziwego wieku zrzekał się opieki nad bratankiem Kajetanem i kwitował żonę z inwentarza, podpisał się już "ręką trzymaną" (I. Kal. 159 s. 308, 309). Już nie żył 19 I 1717 r., kiedy na kasztelanię przemęcką mianowany był jego następca (Kossakowski III). Umarł więc albo w końcu r. 1716, albo w pierwszych dniach stycznia r. 1717. jego żoną była Zofia Gorajska (nie Brezianka z Goraja, jak pisze Żychliński a za nim S. Leitgeber), córka Dadźboga i Anny z Mielżyńskich. Zofia wspólnie ze swą siostrą Jadwigą, zamężna Radzewską, ojczyste ich dobra: Lubosz, Miałkowo i Sławienko w p. pozn. w r. 1675 sprzedały za 70.000 złp Dorocie z Sienna, wdowie po Krzysztofie Broniszu, oraz synom jej, Piotrowi i Janowi Broniszom (P. 1427 k. 281v). Jan t.r. oprawił żonie 10.000 złp posagu (ib. k. 291). Jako współspadkobierczyni zmarłego rodzonego stryja, ks. Wojciecha Gorajskiego, kanonika poznańskiego, krakowskiego i gnieźnieńskiego, regenta kancelarii koronnej, dopełniając zobowiązania danego przez męża, wspólnie z innymi spadkobiercami części wsi Wielkie Sławno, Sokołowo, folwarków Kamienna Górka i Jalina, w r. 1691 sprzedała za 4.000 złp Pawłowi Watta Skrzydlewskiemu (P. 1121 V k. 51). Wraz z siostrą Radzewską Żerniki w p. pozn., odziedziczone po rodzicach, w r. 1693 sprzedały za 16.000 złp Maciejowi Doleckiemu, a jej mąz odebrawszy z tej sumy od Doleckiego 4.000 złp oprawił to jako posag na połowie Tarhowej Górki (P. 1125 k. 30, 31, 1432 k. 196). Po sprzedaży Targowej Górki oprawa posagu w wysokości 37.000 złp w r. 1694 została przeniesiona na połowę dóbr (P. 1127 III k. 82). Wraz ze wspomnianą juz siostrą i z ciotką Jadwigą z Mielżyńskich Branecką odziedziczone po wujach a braciach tej ciotki, Władysławie i Franciszku Mielżyńskich, dobra: Ruchocinko, Wiekowo i Wiekówko w p. gnieźn. w r. 1696 sprzedały za 30.000 zł Władysławowi Raszewskiemu, skarbnikowi wyszogrodzkiemu (P. 1132 XI k. 87). Zofia, współspadkobierczyni Adama Zielińskiego, przypadającą jej po nim część dworu położonego za bramą zamku poznańskiego dała w r. 1700 Michałowi Dobrzyckiemu (P. 1139 XII k. 86). Swej siostrzenicy, Zofii Dobrzyckiej, a raczej wnuczce swej siostry, córce tego Michała, już zmarłego, zrodzonego z Anny Radzewskiej, w r. 1717 zapisała dwie sumy: 5.000 zł i 1.150 zł (Ws. 158 k. 13). Chyba w dość późnym już wieku wyszła 2-o v. za Ludwika Michała Ostrowskiego, z czasem żupnika wielkopolskiego. Będąc już Ostrowską, w r. 1721 kupiła od Józefa Zbijewskiego za sumę 45.000 złp Zajączkowo w p. pozn. (P. 1179 k. 74v). Wzajemne dożywocie małżonkowie Ostrowscy spisywali w r. 1722 (P. 1186 k. 84v). Zofia umarła 9 III 1726 r., pochowana u Dominikanów (w Poznaniu?) (LM Zajączkowo). Kasztelan przemęcki potomstwa nie zostawił.
II) Paweł, syn Pawła i Kaczkowskiej, poborca województwa kaliskiego w r. 1694 (P. 1128 X k. 243), starosta gniewkowski w r. 1703 (LB Gniewków). W imieniu własnym i siostry Anny, wdowy po Piotrze Kawieckim, 2-o v. teraz żony Krzysztofa Kierskiego, w r. 1682 skwitował wdowę i dzieci Marcina Krzyckiego, zabójcy Kawieckiego (P. 1105 XI k. 19). W r. 1686 kwitował się wzajemnie z bracmi swymi, Stanisławem i Jakubem (P. 1111 V k. 3v). Z Kazimierzem Stanisławem Ligęzą Minorem, cześnikiem ciechanowskim, i Anną z Wielhorskich spisywał w r. 1690 punkta kontraktu o wieś Wszebórz pod zakładem 20.000 złp (Py. 156 s. 38). Od Marcina Kurnatowskiego, podczaszego brzeskiego-kujawskiego, w r. 1698 kupil za 40.000 złp Gwiazdowo, Sokolniki i Jady w p. gnieźn. (P. 1134 II k. 87v), ale już w r. 1699 sprzedał owe dobra za 43.000 złp Stanisławowi Trzebińskiemu (P. 1137 VII k. 46). Pozywał w r. 1713 Wojciecha, jezuitę Antoniego i Joannę zamęzną Wodecką, rodzeństwo Trzebickich, synów i córkę swej pierwszej zmarłej żony Żychlińskiej (Z. T. P. 39 k. 1919). Nie żył juz w r. 1714 (I. Kal. 159 s. 308, 309). Pierwszą żoną była, jak juz powiedziałem, w r. 1685 Jadwifga Żychlińska, córka Wojciecha i teresy z Mycielskich, wdowa 1-o v. po Stefanie Andrzeju Trzebickim, kasztelanie spicimirskim (I. Kon. 66 k. 52v; P. 1111 I k. 51, 51v). Była ona dziedziczką, czy może raczej dożywotniczką po pierwszym mężu Sługocinka w p. kon. (P. 1112 XI k. 11), po swym zaś ojcu dziedziczką Markowic, Barcic i Niemojewka Królewskiego, pustek, w p. inowrocł. (ib. XII k. 48, 1113 III k. 39v). Stąd w latach 1686-1697 Paweł przemieszkiwał w Markowicach (LB Strzelno). Jadwiga w r. 1689 Sługocinko sprzedała wyderkafem na jeden rok za 20.000 złp małżonkom Łukomskim (P. 1117 IV k. 53). Umarła w r. 1694 i jej syn Mateusz Trzebicki manifestował sie wtedy, iz pozbawiony był przez zmarłą matkę opieki i miłości macierzyńskiej, a wraz ze swym rodzeństwem opuszczony także i przez opiekunów (I. Kon. 69 k. 360; Z. T. P. 35 s. 1565). Markowice po śmierci Jadwigi przeszły dziedzictwem na Trzebickich, jej synów i córki (I. Kon. 69 k. 581). Jeszcze t.r. Paweł ożenił się ponownie, tym razem z Katarzyną Korzbok Łącką, córką Jana, starosty nakielskiego, i Elżbiety Grudzińskiej, wdową 1-o v. po Wacławie z Otoka Zaleskim, podkomorzym łęczyckim. Kwitowała ona w r. 1694 swych bratanków, kasztelaniców kaliskich, Jana, Aleksandra i Władysława Łąckich (P. 1128 IX k. 58), zaś Paweł M. i Katarzyna t.r. spisywali z nimi kontrakt (ib. X k. 243). Trzecią nakoniec żoną Pawła była zaślubiona przed r. 1705 Ludwika Rostocka (LB Gniewków). Niesiecki mieni ją starościanką lelowską, byłaby w takim razie córką Marcina Bołbasa Rostockiego, starosty lelowskiego. Wyszła ta Ludwika 2-o v. 8 X 1716 r. za Ludwika Ostrowskiego, kapitana J. Kr. Mci, i miała umrzeć podobno 10 IV 1717 r. (LC Gniewków, data zgonu dopisana ołówkiem). Z Żychlińskiej była córka Urszula, wydana w Gniewkowie 12 IV 1703 r. za Jerzego Czermińskiego, którego Niesiecki zowie kasztelanicem kijowskim. Istotnie Feliks Czermiński, kasztelan kijowski, miał syna Jerzego, tytułującego się w r. 1712 starostą garwolińskim, w r. 1714 chorążym różańskim i starostą grójeckim (Boniecki). Według Niesieckiego z Żychlińskiej rodził się też syn Adam, poległy pod Koniecpolem, a więc chyba 28 XI 1708 r., kiedy rozegrała się tak krwawa bitwa zakończona porażką stronników Leszczyńskiego (Otwinowski). Z Łąckiej była córka Anna Teresa, ochrzcz. 27 VII 1695 r., z ceremonii 8 IX (LB Św. Maria Magdal., Pozn.). Z Rostockiej syn Kajetan.
Przeglądanie 17574 pozycji zakresu Wszystkie rodziny.
603604605606[607]608609610611
