Znaleziono 17574 pozycje w zakresie Wszystkie rodziny.
335336337338[339]340341342343
Lisieccy - Luzińscy
Zajęty był gorliwie powiększaniem i zagospodarowywaniem i tak już znacznego majątku. Do r. 1502 trzymał wieś królewską Boguszyce w p. radziejowskim, którą wtedy, na jego prośbę, dano Jakubowi Pniewskiemu (ib. III, nr 98). W 1509 r. dostał przywilej na lokowanie we wsi Lubrańcu miasta na prawie magdeburskim (ib., nr 8972), ponowiony w 1512 r. (ib., nr 1440). Otrzymał 1510 r. konsens królewski na wykupienie z rąk Wojciecha Redzyńskiego wsi Kunkowa Wola w p. brzeskim (ib. IV, nr 9716). Tę samą wieś wraz z folwarkiem Starczewo zezwolono mu wykupić 1511 r. od braci Jana, Przecława i Andrzeja, zwanych "Brzeczkami" (ib., nr 9825). W 1513 r. dla upamiętnienia faktu, iż w jego domu w Poznaniu urodziła się królewna Jadwiga, król Zygmunt zezwolił, aby probostwo we wsi Bytom, leżącej koło Lubrańca, zostało włączone do kościoła kanoników regularnych Św. Augustyna w Lubrańcu, fundowanego przez biskupa Jana i jego stryja Grzegorza (ib., nr 2001). T. r. dostał też konsens królewski na wykupienie z rąk Jakuba i Feliksa z Grądów oraz ich sióstr, Potockiej i Naropińskiej, miasta Stawiszyna w p. kal. (ib., nr 10565), zaś od syna zmarłego Macieja z Modliboga wsi Płwce w p. radziej. (ib., nr 10566). Ponowny konsens na wykup Stawiszyna od tych samych dotychczasowych posesorów i obrócenia dochodów z tych dóbr na uposażenie doktorów i magistrów fundowanej właśnie przy katedrze poznańskiej szkoły, dostał w 1518 r. (ib., nr 11650). W tym samym celu pozwolił mu król 1519 r. wykupić wieś Kurza w p. kal. od Abrahama Giżyckiego (ib., nr 12252). T. r. wspólnie z bratem Mikołajem, wojewodą poznańskim, otrzymał wieś Kunkowo z folwarkiem Starczewo prawem dziedzicznym, podczas gdy dotąd obaj oni trzymali je w sumie 1.600 grz. (ib., 3167). Bratu temu Mikołajowi w 1513 r. dał połowę miasta Lubrańca i wsi: Kunkowa Wola, Kalny Redecz, Kazomy, Żydowo, Wrzosowo w p. brzeskim i Bicz w p. radziejowskim (ib., ne 10419). Wspólnie z tym bratem założył w 1518 r. potwierdzoną przez króla 5 V t. r. ordynację składającą się x następujących dóbr: Lubraniec Wielki i Mały, Kalny Redecz, Kunkowa Wola, Kazomy, Krowice, Siemionowo, Kwilino, Janiszewo, Żydowo, Wrzosowo, Przyborowo, Biernacice, Bicz, Biskupice, Chodów, Wiewierze, Psary, Szczecin w p. brzeskim, radziejowskim, łęczyckim i przedeckim (ib., nr 2786). Dziedziczenie owej ordynacji miało następować w ściśle określonej kolejności: 1) Potomstwo męskie Mikołaja, wojewody poznańskiego (córki wojewody miały otrzymać tylko posagi, po 500 zł węg. każda), 2) Potomkowie Tomasza, starosty piotrkowskiego, 3) Potomkowie ojca tego Tomasza, Bernarda z Biernacic, kasztelana brzeskiego, 4) Potomkowie Laskarego z Biernacic, 5) Potomkowie Adama Świerczyńskeigo, wiodącego się z Lubrańca, 6) Potomkowie Jana Feliksa z Paniowa (Boniecki).
Biskup Jan przyjął do swego herbu wyjednując u króla nobilitację kilku osób. I tak w 1504 r. wspólnie z bratem Mikołajem oraz Feliksem z Paniowa, ks. Stanisława ze Strzelec, kanonika skalmierskiego (MRPS III, nr 1461). Potem już sam w 1508 r. pokojowca swego Stanisława z Bochni (ib. IV, nr 8972), a w 1511 r. Łukasza z Ciechanowa (ib., nr 1141)
2) Bernard, syn Ruperta cz. Lamberta, ur. ok. 1460 r., zapisany na Uniwersytecie Krakowskim 1474 r. jako "Bernardus Lamperti de Lubraniecz" (Alb. stud. I, s. 215). Sekretarz królewski, kapelanię w Słomnikach cedował 1484 r. za zezwoleniem królewskim Piotrowi z Kozłowa (MRPS I, nr 1645). T. r. kapelanię w Tłokini cedował Bodzęcie z Komornik (ib., nr 1712). Kanonik krakowski 1490 r., archidiakon lubelski 1493 r., kanonik poznański 1494 r., proboszcz Św. Floriana w Krakowie i średzki 1497 r. Umarł mając lat 38 dnia 26 II 1499 r. i pochowany został w katedrze poznańskiej. gdzie nagrobek wystawił mu brat Jan (Łukaszewicz; Nowacki).
3) Mikołaj Gardzina, syn Ruperta cz. Lamberta, dworzanin królewski, chorąży nadworny, mianowany kasztelanem spisimirskim 21 XII 1492 r. (MRPS II, nr 66, 70), kasztelan lędzki w l. 1494-1500 (G.), gnieźnieński już 21 V 1501 r. (MRPS II, nr 1549), wojewoda kaliski zapewne w końcu t. r., bo nim był już 7 I 1502 r. (ib. III, nr 79), wojewodą poznańskim mianowany 16 VI 1511 r. (ib. IV, nr 1206). Był i wojskim łęczyckim, którego to urzędu zrzekł się po śmierci Jana Olbrachta (ib. III, nr 1216). Na czas nieobecności królewskiej obok Andrzeja z Tęczyna, wojewody sandomierskiego, 18 VIII 1522 r. mianowany dowódcą wszystkich wojsk, a to z racji choroby Mikołaja Firleja, kasztelana krakowskiego i hetmana koronnego (ib. IV, nr 13330). Trzymał też kilka starostw grodowych. Najpierw brzeskie w l. 1501-1502. Dnia 7 I 1502 r. dostał konsens na wykupienie starostwa radziejowskiego z rąk Rafała z Leszna, syna zmarłego marszałka (ib. III, nr 79), ale tej królewszczyzny nie wykupił. w 1507 r. był starostą łęczyckim (ib. IV, nr 207). W 1518 r. także i przedeckim (ib., nr 2793, 3370). Oba te starostwa, łęczyckie i przedeckie wskutek jego rezygnacji zostały oddane 22 II 1524 r. jego zięciowi Russockiemu (ib., nr 13799). Miał też w posiadaniu Mikołaj królewszczyzny niegrodowe oraz dostawał od króla zapisy innego rodzaju. W 1494 r. dostał konsens na wykupienie od Małgorzaty, wdowy po Stanisławie z Denowa, i jej syna Jana wsi Kamiona w p. kal. (ib. II, nr 358), Glinna w p. sier. od Jana i Elżbiety małżonków Dublińskich (ib., 447), Brzegu i Luboli od Jana i Doroty, syna i córki Barbary z Bużenina (ib., nr 448) i na tych dwóch wsiach zabezpieczenie 220 grz. i 200 zł węg. (ib., nr 455). W 1496 r. król odnowił mu zapis dany na Luboli w 1440 r. Jakubowi z Lubina (ib., nr 578). Otrzymał 1498 r. dożywotnio stacje z miasta Stawiszyna i wsi sąsiednich (ib., nr 1325), a w 1499 r. ponowne zezwolenie na wykupienie Glinna, tym razem z rąk Mikołaja Wiesiołowskiego (ib., nr 1347), i Winiar w p. sier. z rąk Łukasza Kiełbasy z Tymieńca, wedle zobowiązania uzyskanego w r. 1497 od tego Łukasza (ib., nr 1349; I. Kal. 4 k. 529). Za zasługi połozone w walkach z Tatarami na Podolu jeszcze za panowania króla Kazimierza, i potem w czasie wyprawy Olbrachta po koronę węgierską otrzymał 1501 r. zapis na Luboli 110 grz. i 100 zł węg. (MRPS III, nr 1556) i taką samą sumę na wsi Brzeg (ib., nr 1557). Otrzymał konsens 1502 r. na wykupienie od Jana Lasockiego Śremu z przyległymi wsiami (ib. III, nr 253), ale nie wykupił tej królewszczyzny. Za zezwoleniem królewskim Glinno zastawił 1503 r. Bartłomiejowi Bartochowskiemu (ib., nr 734), a Lubolę Głowackim (Boniecki). Otrzymał 1504 r. zezwolenie królewskie na trzymanie nadal stacji ze Stawiszyna (MRPS III, nr 1384). Dał mu król 1506 r. asygnatę na 20 bałwanów soli z żup krakowskich (ib., nr 2709). Dostał 1513 r. konsens na wykupienie od Jana, Mikołaja, Stanisława i Tomasza Swarackich Osmolina, którą to wieś odstąpił zaraz Mikołajowi Boruchowskiemu (ib. IV, nr 2062, 2063). Pozwolono mu 1515 r. wykupić od Mikołaja Dębnickiego młyn słodowy w Gnieźnie (ib., nr 2501) i t. r. otrzymał od króla daninę zbożową i peniężną od klasztorów owińskiego i Św. Jana za murami Poznania, które to daniny winien był wykupić z rąk Jana Pampowskiego, starosty średzkiego. Jednocześnie dostał przypadłe królowi dobra Zegrz cz. Zgierz i folwark Rataje z zagrodnikami koło Poznania (ib., nr 2514). W trzy lata potem, w r. 1518 otrzymał połączone razem sumy 314 zł węg., 200 zł w półgroszkach i 325 grz., dane niegdyś przez króla Kazimierza Piotrowi z Szamotuł, wojewodzie poznańskiemu, na Zgierzu, Ratajach, Wielkich i Małych Łęgach (ib., nr 2676). W 1515 r. dostał od króla konsens na wykup konnego młyna słodowego w Łęczycy, a ściślej mówiąc jednej czwartej przemiału tego młyna, z rąk mieszczan łęczyckich, Jana Leszka oraz Małgorzaty i Doroty Warzoszkowej (ib., nr 10528). W czasie sejmu piotrkowskiego 1519 r. dostał jedną trzecią młyna konnego w Łęczycy i t. r. na jednej czwartej owego młyna zapis 200 kop groszy i 20 grz. (ib., nr 2883, 2973). W 1521 r. otrzymał zezwolenie królewskie, by na połowie czwartej części tego młyna zapisać 316 zł dla fundowanego przez siebie ołtarza w kaplicy zamku w Lubrańcu (ib., nr 13072). Był też w posiadaniu dworu w Piotrkowie, który w 1523 r., na wypadek jego śmierci lub cesji, król obiecał Krzysztofowi Szydłowieckiemu (ib., nr 4376).
A oto jego transakcje dotyczące dóbr dziedzicznych, względnie nabywanych lub zbywanych wieczyście. Od Łukasza z Górki kupił 1504 r. części wsi Uniątki (dziś Humiętki) koło Krobi w p. kośc. (P. 1390 s. 15). Za konsensem królewskim z r. 1504 od Teodoryka, biskupa lubuskiego kupił dobra jego biskupstwa, to jest miasto Kazimierz z przyległymi wsiami: Nieświatów Wielki i Mały, Mokra, Bieniszew, Lubiec, Kamienica, Sławolidź (dziś Sławoludź), Gadów, Czartów, Biskupice (dziś Biskupie), Łęży, Kozarzew w p. kon., Przybysław w p. pyzdr. (I. Kal. 9 k. 136). Tę transakcję król potwierdził w 1505 r. (MRPS III, nr 1377, 2046). Dla Kazimierza uzyskał 1505 r. odnowienie prawa magdeburskiego, ustanowienie tygodniowych targów w poniedziałki i obniżenie na lat sześć opłaty przez mieszczan stacji z 20 grz. na 14 grz. (ib., nr 2177, 2192). Miasto i wieś Kwiatkowo w p. kal. sprzedał t. r. za 1.000 grz. Janowi Piątkowskiemu (P. 1390 k. 75). Od Chebdy Górskiego otrzymał 1509 r. zobowiązanie rezygnowania sobie za 25 grz. części wsi Święta w p. gnieźn. (G. 19 k. 111v). Od Jana Siedleckiego kupił 1511 r. za 100 grz. oba Bodzewa w p. kośc. (P. 786 s. 282). Części Uniątek sprzedał t. r. za 200 grz. bratu Janowi, biskupowi poznańskiemu (ib. s. 322). W 1512 r. od ks. Mikołaja, dziedzica i plebana w Dzierzbinie, kupił za 100 grz. połowę wójtostwa w Gadowie w p. kon. (P. 786 s. 334). Na mieście Kazimierzu i na wsiach przyległych sprzedał 1512 r. za 200 grz. czynsz roczny wyderkowy 16 grz. wikariuszom katedry poznańskiej (ib. s. 354). T. r. od Jonasza Siedleckiego kupił za 400 grz. jego części w obu Bodzewach (ib. s. 373). Od Macieja Głowackiego, chorążego sieradzkiego, kupił 1513 r. za 1.000 zł węg. Siemianowo oraz Kwilino z folwarkiem Siedliska w p. kruszw. (MRPS IV, nr 10420) i jednocześnie od Tomasza z Lubrańca za 2.500 zł węg. połowę miasta Lubrańca z wsiami: Janiszewo, Krowice, Toporzyszczewo, Biernacice, Przedborowice (!), połową Biernacic (!) i Małego Lubrańca (ib., nr 10421). Od brat Jana otrzymał zobowiązanie sprzedania za 500 zł węg. wsi Bicz w p. radziej. co w 1513 r. poręczył Jan Leszczyński, podkomorzy kaliski (P. 865 k. 297). T. r. sprzedał wieś Przybysław w p. pyzdr. za 600 grz. JakubowiBoturzyńskiemu (P. 786 s. 408). Otrzymał 1516 r. w dziedziczne władanie połowę wsi Gawronki w p. brzeskim i Stanomino w p. inowrocł., które po śmierci Mikołaja Kalinowskiego prawem kaduka dostały się królowi (MRPS IV, nr 11012). Jak już widzieliśmy, wspólnie z bratem biskupem poznańskim ustanowił w 1518 r. ordynację. T. r. od Stanisława Ostroroga, kasztelana kaliskiego, kupił za 450 grz. połowę wsi Czerniec cz. Nowawieś w p. kon. (ib., nr 2793). Umarł w 1524 r., między 22 II a 30 IV (ib., nr 4448, 13799).
Żoną Mikołaja Gardziny była Jadwiga Żychlińska, córka Jana, pisząca się z Zagórzyna. Na Gadowie w 1509 r. Mikołaj oprawił jej 400 zł węg. posagu (P. 786 s. 101; Py. 24 k. 149v). W 1520 r. jej to obok podkanclerzego Tomickiego, kasztelana poznańskiego Górki, kasztelana kruszwickiego Kaczkowskiego i ks. Stanisława ze Strzelec, kanonika poznańskiego i płockiego, powierzył opiekę dzieci swych z nią zrodzonych (MRPS IV, nr 3770). Jadwiga, już jako wdowa, synowi Grzegorzowi dała za opiekunów 1526 r. Mikołaja Działyńskiego, podkomorzego dobrzyńskiego, i Kaspra Kaczkowskiego, dworzanina królewskiego (ib., nr 14503). T. r. syna tego ustanowiła dziedzicem i spadkobiercą dóbr: Zagórzyn, Pamięcin, Żegocin, Proszków Wielki i Mały, Kliszewo, Podlesie, Dojutrów i Gadów w p. kal. (ib., nr 14504). Jako dziedziczka w Zagorzynie, Pamięcinie, Proszkowie i Żegocinie, pozywała 1530 r. Wojciecha Ciświckiego z Żernik (I. i D. Z. Kal. 7 k. 460v). Żyła jeszcze 1532 r. (I. Kon. 2 k. 265v). Prócz wspomnianego wyżej syna Grzegorza, Mikołaj Gardzina miał jeszcze następujące córki: Dorotę, w 1512 r. żonę Wincentego Świdwy z Szamotuł, kasztelana gnieźnieńskiego, Barbarę, w 1516 r. żonę Jana Opalenickiego (Opalińskiego), już nie żyjącą w 1533 r., Annę, w l. 1542-1546 żonę Mikołaja Russockiego, kasztelana biechowskiego, wdowę w l. 1549-1564, Zofię, w l. 1533-1550 za Mikołajem Świenickim cz. Niewierskim, już nie żyjącą w 1561 r., wreszcie Jadwigę, jeszcze niezamężną w r. 1534 (I. Ko.n 2 k. 351v, 354), t. r. żonę Macieja Opalińskiego, z którym żyła jeszcze 1537 r., zmarłą w r. 1558 lub 1559.
Grzegorz Gardzina, jedyny syn Mikołaja, wojewody poznańskiego i Żychlińskiej, spadkobierca ustanowionej przez ojca i stryja biskupa ordynacji, otrzymał krótko po śmierci ojca, 30 IV 1524 r. przywilej królewski zachowujący go na dalsze pięć lat w posiadaniu wsi Zgierz i Rataje (MRPS IV, nr 4448). Ożenił się z Anną, córką Jana z Oporowa, wojewody brzeskiego, który w dzień ślubu, 29 IX 1532 r. zapisał mu za nią w posagu 2.000 zł (P. 874 k. 155). Tego samego dnia Grzegorz na połowie swych dóbr oraz na całym dworze w Kazimierzu i folwarkach Kazimierskim i Nieświatowskim oprawił jej 4.000 zł posagu (P. 1393 k. 534). Umarł przed 15 VI 1533 r., kiedy to Anna z Oporowa, już jako wdowa, wyjednała królewskie potwierdzenie danej sobie przez męża oprawy (MRPS IV, nr 17114). Ordynacja, wedle ustawy z r. 1518, dostała się teraz Tomaszowi L-mu, ale dobra nie objęte nią dziedziczyły siostry, względnie ich potomstwo. Dotyczyło to miasta Kazimierza i wsi: Lubiec, Łężyn, Sławoludź, Nieświastów, Kamienica, Biskupie, Kozarzewo, Nowawieś, Czartów wraz z pustkami Radwaniec, Krążel i Kuczkowo, oraz wsi Mokra i Bieniszew w p. kon., dalej sumy na cle w Brześciu Kujawskim i połowy posagu, który Jan z Oporowa zapisał był Grzegorzowi (P. 1393 k. 683). Jak widzieliśmy, dobra powyższe były w części poddane oprawie Anny z Oporowa. Układała się tedy ze spadkobiercami męża w 1533 r. (I. Ko.n 2 k. 300). Chyba niedługo potem poszła 2-o v. spadkobiercę ordynacji Tomasza L-go.
2. Grzegorz, wpisany jednocześnie z bratem Mikołajem (zob. wyżej) na Uniwersytet Krakowski 1445 r., jako "Gregorius frater germanus eiusdem", to znaczy Mikołaja, nazwanego wyraźnie synem Bernarda (Alb. stud. I, s. 110). Żupnik krakowski w l. 1470-1477, sekretarz królewski 1475 r. (MRPS I, nr 1340), wielkorządca krakowski w l. 1479-1489, pleban u Św. Jana w Lubrańcu, archidiakon krakowski 1479 r. otrzymał t. r. zezwolenie na scedowanie kanonii sandomierskiej Janowi Rzeszowskiemu (ib., nr 1522), proboszcz Św. Floriana w Krakowie 1483 r. (ib., nr 1596) podkanclerzy koronny i proboszcz skalmierski 1484 r. (ib., nr 1623), proboszcz poznański w l. 1492-1493 (P. 22 k. 202), dziekan krakowski w l. 1494-1498, podkanclerstwa zrzekł się 1497 r., nie przyjął ofiarowywanego sobie t. r. biskupstwa płockiego. W Lubrańcu wymurował kościół, wyposażył i oddał kanonikom laterańskim, a w r. 1497 wyjednał utworzenie kolegiaty, na co zapisał 500 zł węg. Na pomnożenie tej fundacji zakupił 1398 r. za 700 zł dożywotni czynsz ze starostwa radziejowskiego, wynoszący 35 zł (Boniecki; MRPS II, nr 1244). Umarł 23 IV 1500 r. Na jego nagrobku w Krakowie dziś już nie istniejącym, widniały herby: Godziemba, Ogończyk, Sulima i nałęcz (Boniecki).
3. Łazarz, syn Bernarda , z Wielkiego Lubrańca, podsędek brzeski 1481 r., z nieznanej mi żony pozostawił córkę Dorotę, w l. 1473-1485 żonę Wojciecha z Tolibowa (MRPS I, nr 975, 1777; Boniecki).
4. Wacław, najmłodszy syn Bernarda, wpisany w 1443 r. na Uniwersytet Krakowski (Alb. stud. I, s. 106), pisał się z Kalnego Redcza 1464 r. Z nieznanej mi żony synowie jego Uriel i Bernard. Pierwszy z nich wpisany na Uniwersytet Krakowski (Boniecki).
Bernard, syn Wacława, pisał się z Biernacic i Lubrańca, jako synowiec podkanclerzego Grzegorza świadczył 1497 r. wraz z innymi jego bratankami przy fundowaniu kanoników regularnych w Lubrańcu (ib.). T. r. otrzymał część w Lubrancu Wielkim skonfiskowaną Maciejowi Sieroszewskiemu, jak również dobra skonfiskowane Piotrowi z Kalinowca w p. brzeskim (MRPS II, nr 968). Już będąc skarbnikiem brzeskim, dostał 1498 r. dobra skonfiskowane Janowi Redeckiemu, Kruków i Redecz, jak również części Anny, żony Chebdy z Lubrańca, Skierki z Brzezia i Zabłocie Ustrońskiego, wszystko w p. brzeskim (ib., nr 1148). Boniecki sądził, że ów Bernard był identyczny z Bernardem występującym w aktach brzeskich w l. 1496-1497 jako miecznik brzeski, w 1499 r. jako tamtejszy pdkomorzy, a mąż t. r. Katarzyny. Byłaby więc owa Katarzyna jego pierwszą żoną. O bernardzie, synu Wacława, wiem jeszcze tyle, że został kasztelanem brzeskim (Boniecki przypuszcza, iż ok. 1501 r.). Umarł przed 19 II 1507 r., kiedy kasztelnia brzeska, wakująca po nim, dostała się Oporowskiemu (MRPS IV, nr 8326). Wdowa po kasztelanie, Barbara z Kretkowa, ułożyła się 1509 r. ze swym bratem Mikołajem, wojewodą inowrocławskim, który zobowiązał się uiścić w kilku ratach jej posag 1.000 zł (ib., nr 514). Skwitowała go z tej sumy w 1512 r., otrzymując wtedy zobowiązanie od brata, iż w 1513 r. złoży dla niej jeszcze dodatkowo do wiernych rąk sumę 400 zł (ib., nr 10342). Rozrachunki posagowe robione tak późno, już po śmierci męża, mogłyby świadczyć o tym, iż zawarcie tego małżeństwa nie na długo ową śmierć poprzedziło. Nie z tego więc zapewne małżeństwa pochodziły dwie córki Barnarde, Małgorzata, w 1511 r. żona Wacława Tolibowskiego, i ANna, w r. 1512 za Wincentym Malskim. Jedyny znany mi syn Bernarda, Tomasz, zapewne również pochodził z innego związku małżeńskiego, może ze wspomnianej wyżej Katarzyny. Można jednak wątpić czy był on jedynym synem. W 1518 r. istniało chyba jakieś liczniejsze męskie potomstwo Bernarda, inaczej bowiem trudno sobie wytłumaczyć umieszczenie w statucie ordynacji na trzecim miejscu, zaraz po Tomaszu, jako uprawnionych do dziedziczenia potomków ojca tego Tomasza. Nie można przecie przypuszczać, by potomstwu córek Bernarda fundatorzy przyznawali prawa, których nie przewidywali dla córek samego fundatora. O nich ustawa przecie milczy!
Tomasz, syn Bernarda, kasztelana brzeskiego, jako nieletni zwolniony 1509 r. od udziału w wyprawie wojennej (ib., nr 9262), a na prośbę biskupa Jana ponowił to zwolnienie w 1511 r., tym razem na lat pięć. Tomasz bawił wtedy na naukach za granicą (ib., nr 9957). W 1515 r. otrzymał od króla poręczenie, iż trzymanej przezeń połowy miasta Piotrkowa i miasta Tuszyna w ziemi sieradzkiej w ciągu czterech lat z rąk jego nie wykupi (ib., nr 10567). Znów za wstawiennictwem stryja biskupa oba te miasta dostał 1518 r. w dożywocie (ib., nr 11653). Dworzanin królewski i cześnik królowej Bony, uwolniony był w 1520 r. dwa razy, w styczniu i we wrześniu od udziału w wyprawie pruskiej (ib., nr 3197, 12721). T. r. za protekcją biskupa król pozwolił mu wykupić miasto Śrem z przyległymi wsiami z rąk Lasockiego, podkomorzego poznańskiego (ib., nr 12582). Tego wykupu, jak się zdaje, nie dopełnił. Dostał 1533 r. dożywociem dwór na przedmieściu Piotrkowa (ib., nr 16888). Za protekcją Bony otrzymał 15 IV 1534 r. urząd podkomorzego poznańskiego (ib., nr 17523), a 25 XI 1535 r. mianowany został kasztelanem brzeskim (ib., nr 17946). W r. 1537, kiedy z rozkazu królewskiego udawał się na sejmik brzeski, zamordowany został w drodze w lesie koło Konina przez ludzi Mikołaja Russockiego, kasztelana biechowskiego, męża wojewodzianki poznańskiej Anny Lubrańskiej. Ciało jego zostało przewiezione do Konina, gdzie 18 V woźny dokonał wizji (I. Kon. 3 k. 58v). Sprawa przeciwko Russockiemu, oskarżonemu o zniewagę majestatu, nalazła się potem na sejmie piotrkowskim, gdzie zabójcę skazano na infamię i urtatę dóbr. W końcu jednak przywrócono go do praw, za wstawiennictwem Jana i Izabeli Zapolyów (MRPS IV, nr 19532). To zabójstwo było następstwem procesu, jako toczył się między Tomaszem L-im a córkami wojewody o spadek po wojewodzicu Grzegorzu. One uważały się za dziedziczki miasta Kazimierza z przyległościami, on, jako spadkobierca ordynacji również i do tych dóbr rościł sobie prawa (I. Kon. 3 k. 11v-14). W dodatku ożenił się z wdową po Grzegorzu L-im, Anną z Oporowa, wojewodzianką brzeską, która na dobrach kazimierskich miała zapisaną oprawę. Od drugiego męża dostała zapis dożywotniej sumy 2.000 na mieście Gembice (MRPS IV, nr 19103). To królewskie miasto trzymała potem ona sama (G. 264 k. 28). W r. 1538, jeszcze jako wdowa, występowała wraz ze swym synem Wawrzyńcem MRPS IV, nr 19147) w 1541 r. była już ponownie zamężna za Janem Woźnickim, podkomorzym łęczyckim. Rezydowała wówczas w Kazimierzu i tam doścignął ją pozew ze strony Mikołaja Russockiego, zabójcy jej męża (I. Kon. 3 k. 278; G. 32 k. 290v). Wspólnie ze swym trzecim mężem, jako posesorka połowy Kazimierza, procesowała się z siostrami i siostrzeńcami swego pierwszego męża jeszcze i w r. 1542 (G. 32 k. 321v, 322). Dnia 19 III 1545 r. otrzymała konsens na wykupienie za 500 zł części miasta Gembic z rąk swoich braci (MRPS IV, nr 21925). Nie wiem, czy nie była już wtedy znów wdową? Po raz czwarty wyszła za Jakuba Drzewickiego, starostę inowłodzkiego i lubocheńskiego. Już jako Drzewickiej, doręczono jej 1546 r. w Kazimierzu pozew ze strony siostrzeńców jej pierwszego męża, to jest Jana Świdwy z Szamotuł i Andrzeja Opalińskiego, występujących w charakterze dziedziców Kazimierza (I. Kon. 4 k. 286v). Jeszcze w 1559 r. miała na dobrach kazimierskich swój posag 4.000 zł, oprawiony jej ongiś przez Grzegorza L-go (P. 900 k. 569). Drzewicki umarł w 1563 r., Anna jako wdowa żyła jeszcze w 1576 r., trzymając starostwo lubocheńskie (Pawiński, Małopolska). Córka Tomasza i Oporowskiej - Zofia, w l. 1564-1575 żona Jakuba Odrowąża Chlewickiego. Syn - Wawrzyniec.
Wawrzyniec, syn Tomasza, kasztelana brzeskiego, i Oporowskiej, spadkobierca ordynacji lubrańskiej, odziedziczył wraz z nią i procesy ze spadkobiercami wojewodzica Grzegorza L-go. Z racji tych procesów król w 1540 r. dobra lubranieckie wziął w sekwestr i zlecił w administrację Janowi Tarnowskiemu, kasztelanowi krakowskiemu, Januszowi Latalskiemu, wojewodzie poznańskiemu, i Andrzejowi z Górki, kasztelanowi poznańskiemu (MRPS IV, nr 20193). Latalski i Górka jako opiekunowie dzieci Tomasza, zdeponowali 1543 r. w klasztorze w Kazimierzu dwie skrzynie zawierające dokumenty dotyczące Lubrańca oraz wsi: Psary, Strzeszyno, Pyszków w ziemi sieradzkiej (I. Kon. 3 k. 370v). Wawrzyniec pozywał 1546 r. małżonków Russockich o opanowanie siłą dóbr lubranieckich (ib. 4 k. 286v), zaś w 1550 r. pozew z jego strony przeciwko Opalińskim, synowi i córce wojewodzianki Jadwigi L-ej, złożono w Kazimierzu (I. Kon. 5 k. 212). W 1556 r. z dochodów dóbr lubranieckich pobierał jedynie roczną pensję w wysokości 400 zł na swe utrzymanie, zanim król nie rozstrzygnie sporu o te dobra między nim a "panami z Lubrańca", co obiecywał zrobić na pierwszej sesji zbliżającego się sejmu warszawskiego (MRPS V, nr 7603). Sekwestratorem tych dóbr był Erazm Kretkowski, kasztelan gnieźnieński. Wawrzyniec, dworzanin pokojowy królewski, udając się 1557 r. na wyprawę inflancką, wziąłod Kretkowskiego 300 zł (Py. 176 k. 99v). Doszło wreszcie do ugody między stronami w 1559 r. Wawrzyniec wykupił prawa wszystkich potomków i spadkobierców wojewody Mikołaja Gardziny Ł-go (I. Kal. 29 s. 266). T. r. Andrzej Opaliński skwitował go z 3.000 zł na poczet należnych sobie 15.000 zł za dobra Lubranieckie (P. 900 k. 353). Janowi Świdwie z Szamotuł wypłacił t. r. 400 zł na poczet takiej samej sumy, zapisanej kiedyś przez zmarłego wojewodę poznańskiego (ib. k. 449). Skwitowała go też w 1561 r. Anna L-a, wdowa po Russockim kasztelanie biechowskim (P. 903 k. 375). Pozywał 1562 r. Stanisława Latalskiego, starostę inowrocławskiego, jako syna i spadkobiercę zmarłego Janusza Latalskiego, wojewody poznańskiego, kiedyś sekwestratora i administratora dóbr lubranieckich, o złożenie rachunków z okresu administracji ojcowskiej, to jest za lata 1540-1545 (G. 41 k. 28). Ożenił się z Katarzyną Sierakowską, córką Jana, kasztelana lędzkiego. Nie żył już w 1564 r., prawdopodobnie już 15 IV t. r. Katarzyna była wdową (MRPS V, nr 9415). T. r. jako jedyna spadkobierczyni Wawrzyńca występowała siostra Zofia zamężna Chlewicka (I. Kal. 29 s. 237). W 1575 r. Zofia z Niewierskich Żegrowska, córka wojewodzianki Zofii L-ej, w dopełnieniu zobowiązania danego przez swego ojca w czasie sejmu piotrkowskiego, potwierdziła na rzecz Chlewickiej, jako spadkobierczyni Wawrzyńca L-go, dokonaną w 1559 r. rezygnację części przysądzonych przez króla dóbr lubranieckich (R. Kal. 4 k. 235a). Zob. tablicę.
Nie wiem w jakim stosunku do powyższych pozostawała Małgorzata z Lubrańca, w r. 1485 żona Jana Karnkowskiego, skarbnika inowrocławskiego (MRPS I, nr 1757). Była może córką Łazarza a siostrą Doroty Tolibowskiej?
Dobra Kapusty i jego synów, Jana i Macieja skonfiskowane 1497 r. (Arch. Kom. Hist. IX, s. 277). Dorota, córka Kapusty L-go, dziedzica w Chorzępinie w p. sier., była w 1533 r. żoną Macieja Golińskiego z p. konińskiego (Z. Kon. 6 k. 78).
@tablica
Jan Łaskarz L. dostał 1511 r. konsens królewski na wykupienie wsi Lubola w z. sieradz. od Macieja Głowackiego (MRPS IV, nr 10095). Ponieważ stało się to za instancją biskupa Jana, możnaby w tym Łaskarzu dopatrywać się jego bliskiego krewnego. Król w 1518 r. zabronił mu dopuszczać się bezprawi w tej dzierżawie królewskiej, pod zakładem 100 grz. (ib., nr 11380). Na tej wsi oprawił Łaskarz 1519 r. posag żonie swej Małgorzacie (ib., nr 12123). Nie żył już 18 VIII 1531 r., a Małgorzata była wówczas 2-o v. żoną Jana Podłęskiego z Biernacic. Jedyną spadkobierczynią zmarłego była urodzona z Małgorzaty jego córka Anna. Mocą dekretu królewskiego wieś Lubola została wówczas wykupiona z jej rąk za sumę 1.076 zł i za tyle samo oddana Piotrowi Opalińskiemu, kasztelanowi lędzkiemu. Anna dostała też wtedy od ojczyma zobowiązanie uiszczenia sobie 100 grz. (ib., nr 16126-16128, 16130). Marcin Wilczyński cz. Bieganowski, dziedzic w Redczu Kątnym w p. pyzdrskim, zobowiązał się w 1571 r. stawić do akt Katarzynę Łaskarzównę L-ą, aby aprobowała zapisy dane przez niego Marcinowi Słoneckiemu (G. 51 k. 227).
Wojciech L. występował 1528 r. jako stryj Katarzyny Pąchowskiej, żony Macieja Wroniawskiego (Z. Kon. 6 k. 42v). Andrzeja L-go, już nie żyjącego 1530 r., córka Anna była wówczas żoną Marcina z Pęcławia (MRPS IV, nr 5777). Barbara L., w 1543 r. żona Wojciecha Broniowskiego.
Lubrecht h. własnego, rodzina nobilitowana w Czechach 1745 r. (Ledebur). Jan Krzysztof i jego żona Karolina Konstancja z Jaskóleckich wydzierżawili 1767 r. od Józefa Mielżyńskiego, kasztelana poznańskiego, na trzy lata miasto Obrzycko z przyległymi wsiami (P. 1344 k. 127).
Lubsińscy, Lubszyńscy, czasem Lubczyńscy h. Łabędź z Lubsina w p. radziejowskim. Fridanus (Fridant cz. Ferdynand) L., mąż Doroty Obielawskiej, przez jej brata Jana dopuszczony został 1508 r. z tytułu jej posagu do posesji wsi Obielawy w p. gnieźn. (Kc. 8 k. 119). Jan L., wuj Doroty, córki Mikołaja Pąchowskiego, żony Mikołaja Łuczydleńskiego 1533 r. (Z. Kon. 6 k. 74). Zofia, w l. 1543-1546 wdowa po Wojciechu Roli z Grabienic.
Znaleziono 17574 pozycje w zakresie Wszystkie rodziny.
335336337338[339]340341342343
