Przeglądanie 17574 pozycji zakresu Wszystkie rodziny.
Na początek wyników10 stron do tyłuPoprzednia strona362363364365[366]367368369370Następna strona10 stron do przoduNa koniec wyników





Łabęccy - Łobescy
Łaszczyńscy h. Wierzbna 3
Ks. Adam, wspomniany w r. 1637 (G. 80 k. 303v). Andrzej i Anna, rodzice Stanisława, ochrzcz. 7 IV 1637 r. (LB Nowemiasto). Ł-i, nie żyjący juz w r. 1762, mąż Gliszczyńskiej, żony 2-o v. Nieszkowskiego, także juz zmarłej, bezpotomnej (I. Kon. 79 k. 285v). Józef, chrzestny w r. 1765 (LB Św. Maria Magdal., Pozn.). Marianna, żona Macieja Urbanowskiego, dzierżawcy wsi Gaj koło Śremu, w r. 1779. Adela, zamężna Morzycka, umarła 2 XII 1873 r. Maria, zamężna Moraczewska, umarła w Krakowie 28 X 1911 r., w wieku 58 lat.

Łaszczyńscy z Łaszczyna w pow. kośc., różni. Wymienieni tutaj to w większości bez wątpienia Wierzbnowie, ponieważ jednak jest rzeczą pewną, że w wieku XV dziedziczyli w tej wsi także i przedstawiciele innych rodów, nie chce dokonywać segregacji opartej tylko na supozycjach.

Pani Ł-a oraz jej synowie, Mikołaj i Wojtej, pozywani byli w r. 1398 przez Piotra Goreckiego o intromisję do czwartej części Łaszczyna (Właszczyna) (Leksz. II 1162, 2080; KDW III, nr 1987).

"Chorągwicza" Ł. miał w r. 1400 sprawe o konia ze Szwarcem, mieszczaninem śremskim (Leksz. II 2749). T.r. świadczył Hennikowi Towrzyjańskiemu. Być może pochodzić z miejscowości Chorągwica (Korangelwitz) na Śląsku koło Góry. Henryk Choragwicz miał w r. 1409 zatarg z Tomkiem, kasztelanem sandomierskim i starostą generalnym wielkopolskim (Kozier., Obce ryc.). Wojciech Chorangwicz z Łaszczyna w r. 1418 (Kośc. II k. 143v). Nie wiem, czy ten sam Wojciech Chorangwica z Łaszczyna miał w r. 1444 terminy ze strony Halszki (Elżbiety) z Sarnowy (Kośc. 17 s. 465, 551). Wojciech Chorangwicz żył jeszcze w r. 1450, kiedy miał termin ze strony Katarzyny z Górki (Kosc. 19 k. 81v). Zmarł jednak juz t.r., dowiadujemy się bowiem, że Agnieszka Chorągwiczyna, wdowa po Wojciechu z łaszczyna, w r. 1450 procesowała Janusza i Wojciecha, braci z Łaszczyna (Kośc. 19 k. 129). Miała w r. 1452 termin z Izajaszem z Łaszczyna (P. 852 II s. 9). Żyła jeszcze w r. 1464 i była matką spłodzonych przez Wojciecha Chorągwiczę córek, Barbary i Jadwigi, wystepujących w latach 1452-1464 (Kośc. 19 k. 153v, 180, 273, 275v, 332v). Z nich, Barbara była w r. 1453 żona Sędziwoja niegdy Rąbińskiego (ib. k. 204v). Chyba ów Sędziwój od dziedzictwa swej żony zwany był Ł-im. Barbara, wdowa po Sędziwoju Ł-im, swoją czwartą część w Łaszczynie w r. 1474 sprzedała wyderkafem za 100 grz. Piotrowi Iłowieckiemu (P. 1386 k. 7v). T.r. pozywała Wojciecha Ł-go o głowę swego męża (Kośc. 227 k. 1a). Może wspomniana wyżej Jadwiga była identyczna z Jadwigą, wdową po Stanisławie "Łące" (Lanka) z Łaszczyna, która czwartą część po rodzicach w tej wsi w r. 1475 rezygnowała wieczyście Piotrowi Iłowieckiemu (P. 1386 k. 20v). Jarosław Gostkowski miał w r. 1453 termin przeciwko Dorocie, Barbarze i Jadwidze, dziedziczkom z Łaszczyna (Kośc. 19 k. 180), może właśnie córkom Chorągwicy? Byłaby w takim razie jeszcze i trzecia jego córka, Dorota.

Wawrzyniec z Łaszczyna występował w latach 1404-1416. Siostrami jego były: Anna (Hanka), występująca w latach 1408-1412, Agnieszka, w latach 1406-1415, a może i Helena, w latach 1408-1416 (Kośc. I k. 62v, 64, 3 k. 27, 29v, 69, 91, 147v, 156v, III k. 95, 154, II k. 63, 78, 95). Nie wiem, czy tego samego Wawrzyńca żona, Katarzyna winna była w r. 1449 okazać wobec Sędziwoja Ł-go swój list wienny (Kośc. 19 k. 18). Janusz, Januszek "Wawrzyncewicz" i Wojciech, bracia rodzeni. Z nich Janusz z Łaszczyna i żona jego Dorota mieli w latach 1442-1443 terminy ze strony Łucji z Łodzicy(!) (Kośc. 17 s. 256, 359), zas w r. 1444 terminy ze strony Elżbiety (Halszki) z Sarnowy (ib. s. 465, 509, 551) i w latach 1444-1445 ze strony Łucji Ł-ej z Łaszczyna zwanej tez Łodzicką, z Łodzi, Łodzicy (ib. k. 467, 518, 633, 655). Janusz połowe swego dziedzictwa w Łaszczynie w r. 1445 sprzedał za 50 grz. Janowi z Łaszczyna (P. 1379 k. 110). Wytyczane były t.r. granice między posiadłościami w Łaszczynie należącymi do niego, do Wojciecha Chorągwicy, do Sędziwoja Sznurkowskiego z łaszczyna, do Janusza Podrzeckiego, do Jana z Łaszczyna zwanego Świnia Głowa, i do innego jeszcze Jana z Łaszczyna, z jednej strony, a Sarnowa dziedzictwem panny Elżbiety Sarnowskiej, z drugiej strony (Kośc. 17 k. 661). Miał Janusz w latach 1446-1447 terminy ze strony Małgorzaty z Łaszczyna, żony Sędziwoja Ł-go (ib. s. 789, 18 s. 22), zaś w r. 1449 od samego Sędziwoja (Kośc. 18 s. 430, 19 k. 2, 18, 22), po jego zaś śmierci w r. 1452 procesował sie z jego córką Barbara (Kośc. 19 k. 154). Brat Janusza, Wojciecha w r. 1449 odmówił temu Sędziwojowi swej części ojczystej w Łaszczynie (Kośc. 19 k. 22). Przeciwko obu braciom, Januszowi i Wojciechowi, niedzielnym, uzyskała w r. 1450 termin Agnieszka Chorągwiczyna, wdowa po Wojciechu (Kośc. 19 k. 129). Zeznał Wojciech w r. 1452 pięć grzywien Mikołajowi Sznurkowskiemu, a z tej racji, iz zmarły Sędziwój Sznurkowski uzyskał był na Januszu Ł-im 40 grz., co Mikołaj unieważnił (ib. k. 166). Na połowie swych dóbr w Łaszczynie Wojciech w r. 1470 oprawił 40 grz. posagu żonie Katarzynie Wilkońskiej (P. 1385 k. 53). Pozywany był w r. 1474 przez Barbarę, wdowę po Sędziwoju Ł-im, o głowę owego Sędziwoja (Kośc. 227 k. 1a). Swoją część Łaszczyna w r. 1477 sprzedał za 130 grz. Piotrowi Iłowieckiemu (P. 1386 k. 76v). Zwany "niegdy Ł-im", t.r. nabył wyderkafem od Jadwigi, żony Macieja Kawieckiego za 100 grz. posagu żonie (P. 1386 k. 76v, 77). Nie żył już w r. 1492, kiedy jego syn Jakub wespół z Mikołajem Wilkońskim ręczył Maciejowi Kawieckiemu za stawienie do akt innego syna Wojciecha, Stanisława (Kośc. 228 k. 342). Wdowa po Wojciechu, Katarzyna, już wtedy 2-o v. żona Mikołaja Wolikowskiego, w asyście tego Mikołaja Wilkońskiego, swego brata rodzonego, kwitowała ze swej oprawy na połowie części Sowiny Macieja Kawieckiego (ib. k. 341v). Jednocześnie nieletni Jakub, działając w asyście stryja Andrzeja Konarskiego i wuja Mikołaja Wilkońskiego, skwitował tego Kawieckiego z czterech łanów w Sowinie, które to łany jego zmarły ojciec nabył wyderkafem od też już zmarłej żony Kawieckiego (ib.). Obydwu braciom, Jakubowi i Stanisławowi, w r. 1496 zobowiązał się wypłacić 70 zł Wojciech Kawiecki (Kośc. 230 k. 111). Dwaj ci bracia wystepowali również i w r. 1501 (ib. 231 k. 105v). Stanisław Ł., chyba z nich młodszy, był mężem Jadwigi, która w r. 1493 pozywała Piotra z Opalenicy, sędziego poznańskiego, swego dawnego opiekuna, o należne jej z czasów tej opieki czynsze z miasta Rydzyny i ze wsi Kłoda (P. 22 k. 38v). Od braci Piotra, Wojciecha i Mikołaja z Rydzyny uzyskała w r. 1499 zapis 48 grz. długu (Kośc. 231 k. 42v). Niewątpliwie synem tej samej Jadwigi, już nie żyjącej w r. 1501, był Mikołaj Ł., ktory t.r. miał sprawę z Piotrem, Wojciechem i Mikolajem, braćmi z Rydzyny, o sumę 17 grz. (ib. k. 108v), a w r. 1502 skwitował ich z 48 grz. długu należącego się swej zmarłej matce (ib. k. 153v). Chyba ten sam Mikołaj Ł. z Chwałkowa był w r. 1505 pozywany przez Stanisława Chwałkowskiego, działającego w imieniu swej matki Elżbiety (Kośc. 232 k. 43). Od Michała Goryńskiego, dziedzica w Chwałkowie, nabył ów Mikołaj w r. 1506 wyderkafem za 70 grz. części w Kolnicach Wielkich i Małych (P. 1390 k. 92). Od Mikołaja Kolnickiego "Masłka" w r. 1510 kupił za 50 grz. części w Chwałkowie (P. 786 s. 243). Mąż Anny Kolnickiej, córki Ścibora, w r. 1513 nabył od teścia za 50 grz. posagu żony część w Chwałkowie (Kośc. 233 k. 32). Części Chwałkowa i Jeziorek, nabyte od Świebora i Mikołaja "Masłka" Kolnickich, sprzedał w r. 1516 za 16 grz. Benedyktowi Chwałkowskiemu (P. 1392 k. 85v).

Nikiel, Mikołaj w latach 1404-1408 (Kośc. I k. 62v, 3 k. 69). Sławek, Sławnik z Łaszczyna, w latach 1409-1412 (Kośc. 3 k. 119, III k. 91, 95). Wspomniany już kilkakrotnie Sędziwój Ł., z Łaszczyna, miał w r. 1444 termin ze strony Halszki z Sarnowy (Kośc. 17 s. 465). Nazwany w r. 1445 Sędziwojem Szurkowskim z Łaszczyna (ib. s. 661), mąż Małgorzaty 1446 r. (ib. s. 789, 18 s. 22), kupił w r. 1448 od Mikołaja z Łaszczyna za 60 grz. części w tej wsi (P. 1380 k. 26v). On i jego żona Małgorzata mieli w r. 1450 terkiny z Jarosławem, Janem, Piotrem i Małgorzatą, dziećmi zmarłego Wężyka z Gostkowa, niedzielnymi dziedzicami w Gostkowie (Kośc. 19 k. 43v, 100, 126v). Nie żył już ów Sędziwoj w r. 1452, kiedy to jedna z jego córek, Barbara miała termin z Januszem z Łaszczyna (ib. k. 154). Katarzyna, druga córka Sędziwoja, procesowała się w r. 1459 z Jerzym Zimlińskim (Kośc. 19 k. 270), a w r. 1474, będąc już żoną Mikołaja Zimlińskiego, w asyście Jana Gostkowskiego jako stryja i Pawła Zimlińskiego "Pakosza", wuja, części ojczyste w Łaszczynie rezygnowała za 60 grz. Łowickiemu(?) (P. 1386 k. 7v). Wspomniani wyżej Jan, Jarosław i Piotr, bracia z Gostkowa, występowali też w r. 1452 jako rodzeni i niedzielni z Łaszczyna (Kośc. 19 k. 153v).

Jan z Łaszczyna, zwany Świnia Głowa, procesowany był w r. 1444 przez Elżbietę z Sarnowy (Kośc. 17 s. 551). Dziedzic części w Łaszczynie 1445 r. (ib. s. 661). Stanek Ł. pozwany w r. 1444 przez tęż Elżbietę cz. Halszkę (ib. s. 465). Jan Ł., również wtedy przez nią pozwany (ib. s. 465, 551). Chyba ten to Jan kupił w r. 1445 od Janusza z Łaszczyna połowę części dziedzicznej w Łaszczynie za 50 grz. (P. 1379 k. 110).

Jan Ł., mąż Barbary, córki Adama Michowskiego, wdowy 1-o v. po Jerzym Chojeńskim, która 100 grz., tj. trzecią część swego posagu, zabezpieczonego przez pierwszego męża na połowie Ostrobudek i na dwoch częściach Golejewka w p. kośc., rezygnowała w r. 1482 obecnemu mężowi (P. 1386 k. 160v, 1388 k. 51). T.r. mężowi zapisała 30 grz. na swej oprawie na dwóch częściach folwarku w Golejewku, dwoch częściach karczmy i dwóch temtejszych zagrodnikach (Kośc. 227 k. 100v). Była w r. 1485 obok sióstr współdziedziczką w Barklinie w p. kośc. (Kośc. 228 k. 16v). Jan Ł. od Wojciecha z Godurowa w r. 1485 kupił za 40 grz. półtora łana w Godurowie p. kośc. (P. 1387 k. 20v). i jednocześnie za 200 grz. od Jadwigi, wdowy po Tomaszu Bodzewskim, jej część rodzicielską w Bodzewie (ib.). Od Anny, żony Jana Chojeńskiego, kupił w r. 1486 za 200 grz. połowę Wyganowa w p. pyzdr. (P. 1387 k. 51) i zaraz na owych częściach w Wyganowie żonie swej oprawił 100 zł węg. posagu (ib. k. 53). Annie Smogorzewskiej, wdowie po Stanisławie Smogorzewskim, w r. 1487 sprzedał za 100 grz. cztery łany osiadłe w Bodzewie p. kośc. (ib. k. 89v). Od Jana Chojeńskiego w r. 1487 dostał poręczenie za żonę tego Chojeńskiego, Annę, iż uwolni od obciążeń połowę Wyganowa, którą Jan Ł. był kupił, poręczenie ponowione w r. 1489 (Kośc. 228 k. 89). Jako dziedzic Wyganowa wystepował w r. 1492 (Py. 15 k. 312). Swoją częśc tej wsi w r. 1493 sprzedał za 300 grz. Wojciechowi Zaleskiemu (P. 1387 k. 183v), zaś Barbara, żona jego, skwitowała t.r. Bernarda Zaleskiego z uzyskanej od męża oprawy swej na Wyganowie na sumę 200 zł (P. 856 k. 17 cv). Od Andrzeja Uniesławskiego, posesora wyderkafowego Skałowa w p. pyzdr. t.r. nabył tę wieś wyderkafem za 400 zł węg. (P. 1387 k. 186v). Nazwany t.r. dziedzicem w Skałowie (Py. 15 k. 294v). Na połowie tej wsi w r. 1494 oprawił posag 50 grz. żonie Barbarze (P. 1388 k. 51). Nie żył już już w r. 1498, a owdowiała Barbara wraz z córka Zofią oświadczyły wtedy, że zmarły dał 26 zł węg. "do wiernych rąk" Tomaszowi Jezierskiemu, chorążemu poznańskiemu (P. 856 k. 303v). Płacił tej wdowie w r. 1499 winę Marcin Krotoski, bowiem nie zwrócił jej poddanego ze Skałowa, Bartłomieja, do czego był się zobowiązał (Py. 169 k. 92v, 181v). Barbara, nazwana Skałowską, połowę Skałowa w r. 1518 sprzedała swej córce (Py. 23 k. 33). Ta córka, Zofia, była w r. 1499 przypozywana przez Jana Cerekwickiego o okazanie zapisu na 212 zł węg. na wsi Okalewo (Py. 169 k. 99v). W r. 1500, jeszcze nieletnia i działająca w asyście matki i stryjów, Andrzeja Młyńskiego i Filipa Strzeleckiego, zapisała 4 zł węg. rocznego czynszu Bernardowi Zaleskiemu (P. 1389 k. 126v), przeznaczonego w istocie dla ks. Jana Peszla (P. 859 k. 152v). Wyszła potem za Marcina Wyganowskiego zwanego Kolano, a była juz wdową w r. 1518, kiedy kupiła od matki połowę Skałowa. Żyła jeszcze w r. 1539.

Jadwiga Ł-a z Krobi w r. 1487 od Piotra Iłowieckiego, chorążego poznańskiego, nabyła wyderkafem cztery i pół łana w Sarnówce p. kośc. (P. 1387 k. 76) i t.r. skwitowała Iłowieckiego (Kośc. 228 k. 38, 38v). Chyba ta sama Jadwiga, żona Stefka Ł-go, pozywała w r. 1501 Jana Sarnowskiego (Kośc. 231 k. 93). Ta Jadwiga, czy może wspomniana wyżej Jadwiga, żona Stanisława Ł-go, swoje cztery łany po rodzicach w Łaszczynie w r. 1499 sprzedała za 130 grz. Wojciechowi i Szymonowi ze Srok, synom Kaspra Ł-go (P. 1389 k. 34). O Kasprze Ł-im, dziedzicu w Srokach, wiem, iż t.r. pozywany był przez Mikołaja "Repkę", dziedzica w Srokach (Py. 169 k. 182). Nie żył juz w r. 1509, kiedy córce jego Annie oprawił 100 zł posagu mąż jej, Wojciech Chociszewski z Chociszewic w p. gnieźn. (P. 786 s. 148). Oczywiście synem tego Kaspra był Wojciech Ł. "Kasperek", który t.r. cztery łany w Łaszczynie sprzedał za 40 grz. Janowi Sarnowskiemu (ib. s. 171).

Tomasz Ł., wuj Barbary Jurkowskiej, żony Piotra Krzesińskiego, 1527 r. (Kośc. 26 k. 543v). Jan Ł. pozywał w r. 1529 wuja, Tomasza Kroczyńskiego z Kroczyna, jego żonę, Jadwigę, i matkę, Dorotę (Kośc. 234 k. 162v). Całe części w Kroczynie i Kolniczkach p. kośc., odziedziczone po zmarłym Świeborze Kroczyńskim, swoim macierzystym dziadzie, oraz części, które miałyby mu przypaśc po Dorocie, babce macierzystej, sprzedał w r. 1530 za 300 grz. Tomaszowi Skoroszewskiemu (P. 1393 k. 343). Wawrzyniec Ł. w r. 1645 pozywał Wawrzyńca Grodzielskiego o to, iż po śmierci ks. Mikołaja Ł-go zagarnął pozostałe po nim ruchomości (I. i D. Z. Kal. 7 k. 69v). Ów. ks. Mikołaj był przez długi czas plebanem w Wieszczyczynie, zanim jednak został księdzem był ożeniony i pozostawił syna Jana, który w r. 1547 pozywał Bartłomieja Grodzieckiego (ib. k. 221v).

Łaszewscy, Łaszowscy h. Grzymała
Łaszewscy, Łaszowscy h. Grzymała z Łaszewa w pow. świeckim. Jan (Jerzy?) nie żył już w r. 1577, kiedy jego córka Jadwiga była żoną Jana Żernickiego z Wierzchucina (N. 157 k. 477v). Oboje żyli jeszcze w r. 1580, a Jadwiga w r. 1595 była już 2-o v. za Jerzym Gniazdowskim. Jako wdowa i po tym drugim mężu występowała w latach 1599-1613. Według Bonieckiego była ona córką Jerzego, dziedzica Łaszewa, Ostrowitego i Gołuszyc w pow. świeckim, zmarłego przed r. 1570, ożenionego z Niemojewską z Łowiecka, żoną 2-o v. Macieja Kossa, podkomorzego pomorskiego, siostrą zaś Jerzego Niemojewskiego. Rzeczywiście Jerzy Ł., syn zmarłego Jerzego, skwitowany został w r. 1599 przez tę Jadwige Gniazdowską i przez ks. Jana Gniazdowskiego, sufragana gnieźnieńskiego i opata mogilskiego, z 900 zł należących się od jego zmarłego ojca (G. 66 k. 71v). Jerzy w r. 1613 od Jadwigi nabył wyderkafem, za 3.000 zł części Wierzchucina w p. bydg. (N. 222 k. 9). T.r. od swej synowej, Jadwigi ze Smuszewa, nabył wyderkafem za 3.000 złp części Królikowa p. kcyń. (ib. k. 14). Nie żył juz w r. 1624 (N. 173 k. 436). Boniecki pisze, iż ów Jerzy, dziedzic Ostrowitego i Gołuszyc w r. 1570, miał z żony Anny Lubodzieskiej dziesięciu synów i dwie córki. Spośród tych synów, na terenie Wielkopolski spotykam tylko trzech, Jana, Feliksa i Andrzeja.

Jan, syn Jerzego, był w r. 1610 mężem Eufrozyny Dorpowskiej, córki Walentego (N. 167 k. 588, 862). Od brata Andrzeja w r. 1615 dostał staw w Wierzchucinie w polu koło wsi Przemiętówko oraz połowę ogrodu (N. 222 k. 71). Bratu Feliksowi w r. 1624 sprzedał za 4.000 zł części wsi Jachcice, którą kupił był od Urbana Trebnica, i zobowiązał sie stawić do akt żonę celem skasowania tam jej oprawy (N. 173 k. 456).

Feliks, syn Jerzego, jak juz wiemy, nabył od brata Jachcice (Jaksice) w p. inowrocł. W r. 1635 obok brata Andrzeja współdziedziczył w Wierzchucinie (G. 90 k. 78v). Uzyskany od tego brata zapis wyderkafowany 7.000 zł, wespół z żoną Agnieszką Dorpowsją w r. 1638 scedowali żonie tego brata (N. 178 k. 149).

Andrzej, syn Jerzego, spisywał w r. 1611 wzajemne dożywocie z żoną Jadwigą Smuszewską, wdową po dwóch mężach, Janie Przysieckim i Janie Lipskim (N. 165 k. 504). Ta Jadwiga, dziedziczka wsi Srebrne Górki w p. kcyń., w r. 1617 dała tamtejszemu proboszczowi staw położony koło Plebanii (N. 222 k. 98). Srebrne i część Królikowa w r. 1618 sprzedała za 19.500 zł Janowi i Adamowi Smuszewskim (P. 1411 k. 173). Nie żyła już w r. 1619 (Kc. 118 k. 61). Andrzej w Słupowie we dworze Doroty Niemojewskiej postrzelił w r. 1618 Wojciecha Chrząstowskiego, któremu musiano uciąc nogę (N. 62 k. 144). Trzemiętówko w p. bydg. w r. 1619 sprzedał wyderkafem za 5.000 zł Stanisławowi z Lubieńca Niemojewskiemu, kasztelanowi elbląskiemu (P. 1411 k. 416v). Półtora łana we wsi Sitno Małe w p. bydg. w r. 1621 sprzedał za 500 zł Prokopowi Grabińskiemu (N. 222 k. 328v), inne zaś półtora łana za takąż sumę Zofii Grabińskiej, wdowie po Macieju Chmielewskim (ib. k. 330). Jego drugą żoną była Helena Konarska, córka Michała, wojewody pomorskiego, starosty białoborskiego, i Doroty Rembowskiej. Stąd też wespół z tą żoną otrzymał 20 V 1623 r. w dożywocie starostwo białoborskie (baldenburskiej) i t.r. wydzierżawił kilka wsi z tej królewszczyzny Piotrowi Racięskiemu (Kc. 19 k. 127v; Bon.), Współdziedzic obok brata Feliksa w Wierzchucinie Pańskim, zapisał był temu bratu wyderkafem 7.000 zł na swej części, ten zaś scedował to bratowej, Helenie z Konarzyny Ł-ej (N. 178 k. 149). Oboje małżonkowie w r. 1638 zobowiązali się pod zakładem 4.000 zł otrzymana prawem emfiteutycznym dzierżawę białoborską (prawo emfiteutyczne na lat 30 uzyskali oboje 22 IV 1638 r.) doprowadzic do porządku, odrestaurować i odbudować (N. 178 k. 147; Czaplewski). Będąc już wdową, Helena otrzymała 8 VIII 1640 r. zezwolenie na wydzierżawienie starostwa białoborskiego Janowi Wulffowi (Czaplewski). Żyła jeszcze w r. 1645 (N. 226 k. 44, 44v). Córki Andrzeja, Konstancja i teresa. Konstancja Anna była w latach 1644-1654 żobną Macieja Orzelskiego, któremu wniosła Wierzchucin i Trzemiętówko, nie żyła już w r. 1657. teresa Katarzyna, niezamężna w r. 1645, była potem w r. 1654 żoną Mikołaja Trzebuchowskiego. Wniosła mu swe prawa dożywotnie i emfiteutyczne na Białoborku, które oboje 14 VII 1654 scedowali Franciszkowi Weiherowi (Czaplewski). Zob. tablicę.

Łaszewscy h. Grzymała
@tablica

Anna, w latach 1613-1617 żona Andrzeja Rosochowskiego. Anna, w r. 1619 żona Piotra Wyrzyskiego. Jakub (Łazewski), syn zmarłego Bartłomieja, mąż Reginy z Jankowskich, wraz z nią w r. 1636 wydzierżawił od małżonków Chlewskich część Mroczek Małych (I. Kal. 102 s. 758). Michał, mąż Magdaleny Gałczewskiej, kupił w r. 1643 wraz z nią za 1.304 zł od Sebastiana Kiedrzyńskiego, jezuity, części wsi Kamienica z hutami szklanymi, Stężyca, Sierakowice, Pażęcie, Nowawieś, Przyrowie w pow. mirachowskim (P. 1421 k. 464v).

Jerzy kwitował w r. 1733 Józefa Działyńskiego, dziedzica Sławianowa z 21.000 t.z kontraktu zastawu tej wsi z r. 1724 (N. 205 k. 184). Bernard, opat-elekt w Obrze, potem opat w Jędrzejowie, zmarł 16 XII 1753 r., mając lat 78, profesji zakonnej 50, kapłaństwa 45, opactwa 29 (Nekr. Obra).

Antoni umarł w Gdańsku 17 II 1866 r., w 69-ym roku życia, pozostawiając wdowę Salomeę (Dz. P.). Walerian, dziedzic Sierakowic w p. kartuskim, które to dobra w r. 1879 miały być, wedle doniesienia Gazety Toruńskiej, parcelowane (ib.). Umarł 4 VI 1891 r. mając lat 70, nazwany w chwili śmierci dziedzicem Sierakowic. Pozostawił dzieci i wnuki (ib.). Leon, właściciel Gostomia w p. kartuskim (800 ha), które w r. 1881 kupił z subhasty Bodencredit Bank na parcelację (ib.). Osiedlił się potem w Czarnkowie i tam zmarł 6 I 1910 r., mając lat 79, pochowany w Czarnkowie. W anonsie pośmiertnym, danym przez żonę, dzieci i wnuki, nazwany "Zelberszwecht Grzymała Łaszewski" (ib.). Żona jego, Wincenta z Kospoth Pawłowskich, umarła 26 VI 1926 r., mając 86 lat, pochowana w Czarnkowie (ib.). Niewątpliwie matką tej Wincenty była Wincentyna Ł-a, zamężna Kospoth Pawłowska, zmarła w Czarnkowie 7 I 1911 r., w wieku 99 lat, tam pochowana, o której śmierci donosiły córki (ib.). Synem Leona był Zygmunt (Zygmunt Franciszek Wincenty), ur. ok. r. 1864, kupiec w Czarnkowie, który zaślubił 3 VIII 1886 r. Marię Jędrzejczyk, wdowę 1-o v. po Gońskim, licząca lat 29 i pół, z Czarnkowa (LC Czarnków; Dz. P.). Żył jeszcze 10 IX 1901 r. (LB Czarnków). Ich syn, Wincenty Kazimierz, ur. w Czarnkowie 13 IV 1889 r. ożenił się w Gdyni 12 VII 1927 r. z Katarzyną Zofią Ozdowską (LC Czarnków). Niewątpliwie córka Leona była Wincentyna "Silberschwech-Łaszewska", jeszcze niezamężna 3 IV 1889 r. (LB Czarnków), która przed 10 IX 1901 r. zaślubiła Franciszka Lnickiego, dra med.

Julian, ur. 14 VII 1823 r. w Niestępowie p. kartus., kończył szkoły w Gdańsku i Chełmnie. Kupił najpierw dobra Cholewice w p. chełmiń. ale je wkrótce sprzedał i kupił Brąchnówko w p. toruń. i to jednak sprzedał ok. r. 1862 Emilowi Czarlińskiemu, poczem zamieszkał w Pelpinie. W latach 1866-1873 posłował do sejmu pruskiego z okręgu Starogard-Kościerzyna. Umarł przebywając w domu zięcia Czarneckiego w Kościerzynie w r. 1887, krótko po 20 IV, w 64-ym roku życia, pochowany tam (Dz. P.). Żona Emilia Prądzyńska umarła w r. 1862. Z jego synów znam, Stanisława, Stefana i Konstantego, z córek, Marię, zmarłą na tyfus w Paryżu 25 X 1882 r. (ib.), i Józefę, która w Pelpinie 1 VIII 1885 r. poślubiła dra Czarneckiego z Kościerzyny (ib.). Z synów, Stanisław uzyskał w r. 1882 w Berlinie doktorat medycyny (ib.). Stefan składał w Berlinie egzamin referendarski a w r. 1886 zdobył doktorat prawa (ib.), zaś w r. 1892 tamże złożył egzamin asesorski (ib.). Konstanty, najpierw w Halle uzyskał doktorat medycyny, potem w r. 1886 w Gryficach zdał egzamin krajowy na lekarza praktykującego (ib.).

Łaszewski, mieszkający w Prusach Zachodnich, kupił w r. 1883 od Karpińskiego za 97.000 m. dobra Pokrzywnica w p. pozn., liczące ponad 500 ha (ib.). Walenty, mąż Klementyny Prądzyńskiej, przełożonej domu w Zakłądzie Najśw. Panny Marii Anielskiej, zmarłej 8 VII 1895 r. w wieku lat 84 (ib.). Pelagia, żona Franciszka Bardzkiego, zmarła w Pelpinie 23 V 1895 r. (ib.). Antonina, żona Leona Blocha, zmarła w Brodnicy 27 VIII 1896 r. w 75-ym roku życia (ib.), umarła 13 III 1916 r. w Kościerzynie w wieku lat 90 (ib.).



Przeglądanie 17574 pozycji zakresu Wszystkie rodziny.
Na początek wyników10 stron do tyłuPoprzednia strona362363364365[366]367368369370Następna strona10 stron do przoduNa koniec wyników