Przeglądanie 17574 pozycji zakresu Wszystkie rodziny.
320321322323[324]325326327328
Lisieccy - Luzińscy
(1) Stanisław, syn Erazma i Pogorzelskiej, wspomniany jako nieletni w l. 1593-1597, od brata Wojciecha kupił 1611 r. jego części w Lubiatowie za 2.500 zł (P. 1407 k. 410v). Stanisław ów zapewne identyczny ze Stanisławem, który w 1607 r. spisywał wzajemne dożywocie z żoną swoją Agnieszką Wełmińską i t. r. zapisał jej sumę 1.300 zł (P. 1406 k. 87v, 138v). Agnieszka z Wełmińskich, już jako wdowa po Stanisławie, zawierała 1616 r. kontrakt z Mikołajem Chłapowskim (P. 996 k. 810). Nabywcy praw od tej Agnieszki, Wojciech Wilski (Wielski) i jego żona Jadwiga L-a (może siostra Stanisława?), kwitowali w 1618 r. z 700 zł Andrzeja Przyborowskiego (P. 1000 k. 235, 596). Ci Wilscy żyli jeszcze 1622 r.
(2) Wojciech, syn Erazma i Pogorzelskiej, swoje części w Lubiatowie sprzedał 1611 r. za 2.500 zł bratu Stanisławowi (P. 1407 k. 410v), jednak ta transakcja widocznie do skutku nie doszła, bowiem w 1619 r. wspólnie z bratem Janem połowę części w Lubiatowie wyderkował za 1.300 zł Jadwidze z Robaczyńskich Laskownickiej (P. 1411 k. 491v), zaś w 1626 r. części dziedziczne w tej wsi sprzedał za 3.000 zł bratu Janowi (P. 1415 k. 629v). Wspólnie z żoną Zofią Pakosławską zawierał w r. 1626 z Dorotą z Bułakowa, wdową po Macieju Mieniszewskim, kontrakt dzierżawy części Mieniszewa w p. kal. (Py. 143 k. 195v). Z tego kontraktu kwitowali się oboje z Dorotą Mieniszewską 1629 r. (ib. k. 5v). Wojciech nie żył już 1633 r., kiedy to Zofii jej drugi mąż, Marcin Kędzierzyński oprawił 1.100 zł posagu (P. 1417 k. 849). Może ten Wojciech identyczny z Wojciechem, już nie żyjącym w 1648 r., którego córka Ewa była w 1644 r. żoną Leonarda Piorkowskiego (Pierkowskiego), zaś w 1648 r. 2-o v. Stanisława Chwalibowskiego (I. Kal. 210a s. 362; P. 173 k. 355v).
(3) Jan, syn Erazma i Pogorzelskiej, spisywał 1617 r. wzajemne dożywocie z żoną Katarzyną Bułakowską, wdową 1-o v. po Stanisławie Pakosławskim (P. 1410 k. 372). Od swego brata Wojciecha kupił 1626 r. za 3.000 zł jego części w Lubiatowie (P. 1415 k. 629v). Katarzyna z Bułakowskich żyła jeszcze 1630 r. (P. 1023 k. 437), ale już w 1631 r. Jan na połowie Lubiatowa oprawił 2.600 zł posagu drugiej swojej żonie, Annie z Kaczej Górki Dąbrowskiej, córce Wojciecha (P. 1417 k. 380). Połowę Lubiatowa Większego sprzedał 1639 r. za 10.800 zł Maciejowi Kierskiemu (P. 1419 k. 1345v), żonie swej zaś po skasowaniu oprawy na tej wsi dał t. r. ponownie oprawę na 2.600 zł jej posagu (ib. k. 1385). Obok Stanisława Pogorzelskiego, kasztelana rogozińskiego, nazwany w 1648 r. współposesorem miasta Pogorzela i wsi Gumienice i Głuchowo w p. pyzdr. (P. 173 k. 155v). Żył chyba jeszcze w 1651 r., kiedy to jego żona otrzymała zapis 600 zł od Jadwigi ze Szczurskich Kolnickiej (Ws. 56 k. 55, 56). Już jako wdowa, Anna z Dąbrowskich kwitowała w 1661 r. tę Kolnicką z 300 zł na poczet owej sumy 600 zł (Ws. 63 k. 360). Z pierwszego małżeństwa miał Jan córkę Jadwigę, ochrzczoną 8 VII 1619 r. (LB Golejewko). Z drugiej żony pochodziła córka Zofia, która w 1694 r. jako żona Stanisława Kaszewskiego, zawierała kontrakt z Florianem Smileskim (!), podpiskiem grodzkim poznańskim. Robiła to w imieniu swoim i siostry Jadwigi (P. 1127 I k. 57). Czy była to jednak ta sama Jadwiga, ur. w r. 1619 (miałaby teraz około 74 lat), czy inna tegoż imienia córka Jana z drugiego małżeństwa, rozsądzić nie umiem.
2) Piotr z Błociszewa L., syn Marcina i Rąckiej, dostał 1581 r. zapis długu 3.000 zł od swego brata Erazma (P. 936 k. 381). Jego żona Anna Chwałkowska, córka Jana, wdowa 1-o v. po Mikołaju Kołackim, cedowała 1582 r. Janowi Golińskiemu sumę 1.000 zł swojego posagu, oprawioną przez pierwszego męża na Kołacinie w p. kośc. (P. 939 k. 363v). Piotr, dziedzic części w Dąbrowie i Kotowie, 1583 r. winien był 100 zł Janowi i Pawłowi Koszutskim, synom zmarłego Krzysztofa (P. 941 k. 4). Sprzedawszy 1584 r. połowy tych wsi oraz pustki Zgrodzewko za 4.000 zł Janowi Manieckiemu, kwitował go z 2.000 zł jako części ich ceny (P. 942 k. 373v; 943 k. 101; 1399 k. 378). T. r. nabył sposobem wyderkafu za 3.500 zł od Jana Bnińskiego części wsi Zalesie i pustek Zgaliny (P. 1399 k. 398v). Na połowie wyderkafowej części w Zalesiu oprawił t. r. posag 1.000 zł swojej żonie (ib. k. 720v). Chyba żył jeszcze 1587 r. (Kośc. 267 k. 15). W 1588 r. Anna Chwałkowska, już jako żona 2-o v. Wojciecha Robaczyńskiego, kwitowała z 2.500 zł Jana Bnińskiego (P. 950 k. 232). Zob. tablicę.
Lubiatowscy h. Zaremba z Lubiatowa Większego w p. kośc. W zastępstwie Macieja L-go, chorego, który obok Filipa z Cielczy miał świadczyć z herbu Zaremba naganionemu Mikołajowi z Siedlemina, złożył w Pyzdrach 1395 r. owo świadectwo wespół z tym Filipem Bieniak z Lubiatowa (Leksz. II, nr 424, 428). Eufemia, dziedziczka w Lubiatowie, z synem swym Mikołajem 1391 r. (ib., nr 451). Siostra tego Mikołaja była 1397 r. żoną Jury Chojnickiego (ib., nr 2329, 2612). Mikołaj L. w sprawie
@tablica
z Michałem Bardskim proponował 1399 r. na arbitra Filipa z Cielczy (ib., nr 1185). Ten sam niewątpliwie mikołaj, zastępujący na sądach kościańskich w 1399 r. dość często starostę (ib., nr 2335, 2362, 2371 etc), burgrabia kościański w l. 1399-1401, stolnik poznański (zwany też czasem stolnikiem kaliskim ) w l. 1400-1415 (G.), był dziedzicem Lubiatowa, Gawron, Kołacina (Boniecki). W 1412 r. od opata lubińskiego Macieja kupił za 500 grz. wieś Starygród (KDW V, s. 201). Umarł między 9 XII 1415 r. a 20 VI 1416 r. (G.). Chyba ten sam Mikołaj był w 1401 r. dziedzicem w Lubiatowie Większym (Kośc. 1 k. 142), a w l. 1407-1408 dziedzicem w Dusinie i Daleszynie (Kośc. 3 k. 66, 94). Żoną Mikołaja na Dusinie i Daleszynie była w l. 1407-1412 Bieniaszka, córka Sędziwoja z Uzarzewa, dziedziczka Tomiszewa i Latalic (P. 3 k. 233). Siostra Mikołaja Katarzyna 1415 r. (Kośc. III k. 53). Kachna i Hinczka z Lubiatowa występowały 1406 r. przeciwko Mikołajowi Żydowskiemu (Najst. Ks. Ziem. Pozn., nr 2820, 2821). Procesowali się z owym Żydowskim w tym samym czasie Bogusz L. i Przecław, dziedzic w Lubiatowie (ib., nr 2798, 2861). Boniecki przypuszcza, iż synami stolnika Mikołaja mogli być Czema i Mikołaj z Lubiatowa, którzy 1428 r. ręczyli w Dolsku opatowi lubińskiemu za swojego poddanego. Mikołaj z Lubiatowa świadczył 1429 r. na zapisie czynszu wyderkafowego, zrobionym przez rodzeństwo z Jasienia na rzecz plebana z Gośliny, oraz na dokonanej przez Mikołaja z Grabowa wymiany Luboni na Rozdziałowo (KDW V, s. 489, 498). Nie wiem, czy ten sam Mikołaj z Lubiatowa, altarysta i kaznodzieja poznański, był w 1436 r. jednym z wykonawców ostatniej woli Mikołaja z Górki, kanclerza katedralnego poznańskiego (ib. s. 574). Wspomniany wyżej pod r. 1406 Przecław, dziedzic w Lubiatowie, był chyba mężem Elżbiety, bowiem w 1444 r. Elżbieta (Helżuchna), żona Przecława niegdy z Lubiatowa, miała terminy z Anna, żoną Mikołaja Trzcińskiego (Kośc. 17 s. 512, 544).
Lubiatowscy różni. Wszyscy przytoczeni tutaj a żyjący w XV i chyba również w XVI wieku to niewątpliwie pochodzący bądź z Lubiatowa Większego, bądź z Mniejszego w p. kośc., ale wśród występujących w stuleciach późniejszych nia brak zapewne i przybyszów z innych dzielnic, na przykład z Lubiatowa w p. piotrkowskim.
Maciej i Jakub, bracia rodzeni z Lubiatowa Większego. Z nich Maciej na połowie tej wsi oprawił 1438 r. posag 300 grz. żonie swojej Jadwidze (P. 1387 k. 37v). W imieniu własnym i brata Jakuba dawał 1440 r. poręczenie Krystnowi Szelejewskiemu i Piotrowi Rąbińskiemu (Kośc. 17 s. 169). Żył jeszcze 1444 r. (ib. s. 443), nie żył już 1452 r., kiedy to synowie jego, Mikołaj, Jan i Andrzej mieli terminy ze strony Hinczki Międzychodu (Kośc. 19 k. 132v). Jeszcze niedzielni w l. 1459-1469 (Kośc. 19 k. 260; 20 s. 215), otrzymali w 1469 r. od Jana Luranta i Jana, dziedziców Pogorzeli, zobowiązanie sprzedania im za 220 zł węg. czterech łanów osiadłych w mieście Pogorzela (Py. 14 k. 176). W 1470 r. zyskali termin przeciwko stryjowi Jakubowi, ale występowali przy tej okazji jako "niegdy Lubiatowscy" (Kośc. 20 k. 552). W 1472 r. godzili się za pośrednictwem arbitrów z wdową po swym stryju, Małgorzatą (P. 854 k. 137). Z nich, Mikołaj był plebanem w Raszkowie i w 1469 r. zrzekł się przysądzonych sobie przezysków na połowach w Głuchowie, Gumienicach, Bilakowie, Ochli, Jaraczewie (Py. 14 k. 167v). Andrzej, najmłodszy z synów Macieja, ożeniony był z Elżbietą, wdową po Macieju z Sulewa, która w 1469 r. pozywała Sobka Żytowieckiego (Kośc. 20 s. 378v). Termin z owym Sobkiem miała 1470 r. (ib. k. 481). Andrzej skwitował 1472 r. Jana Luranta Pogorzelskiego z długów na Głuchowie, Gumienicach, Bilakowie, Ochli, połowie Jaraczewa i z przezysków na tych wsiach, a przede wszystkim z 200 zł, za które Jan Lurant i Jan, jego bratanek, winni byli zrezygnować Andrzejowi i jego braciom, to jest ks. Mikołajowi i Janowi cztery łany osiadłe w mieście Pogorzeli (ib. s. 629). W. 1479 r. Andrzej ów, zwący się teraz "Sulejewskim (!) niegdy Lubiatowskim", połowę Lubiatowa i połowę pustej wsi Mączlin sprzedał za 400 grz. Janowi Kopaszewskiemu (P. 1386 k. 109). Jego żona Elżbieta skwitowała 1481 r. swego syna Jana Sulewskiemgo ze swojej oprawy na dwóch częściach Sulewa (Kośc. 227 k. 85v). W 1489 r. kupiła sposobem wyderkafu za 70 grz. od Mikołaja Borka Osieckiego dwa puste łany we wsi Jeziorko w p. kośc. (P. 1387 k. 117v). W 1491 r. dwa łany osiadłe w Łuniewie, nabyte od tegoż Osieckiego, wraz z dwoma łanami pustymi w Jeziorku wyderkowała za 55 zł węg. Franciszkowi Kąkolewskiemu (ib. k. 146). Chyba ten sam Andrzej występował 1506 r. jako wuj Małgorzaty, wdowy 1-o v. po Janie Otta Goreckim, 20o v. żony Jakuba Podrzeckiego (P. 1890 k. 96). W r. 1512 działał wraz ze swymi córkami, Barbarą i Dorotą (Kośc. 24 k. 78v), które w 1515 r. skwitowały miasto Osiecznę z sumy zapisanej na sołectwie we wsi Jeziorko (ib. k. 165). Jakub z Większego Lubiatowa całe swe połowy w Lubiatowie i w Mączlinie sprzedał 1445 r. za 400 grz. Piotrowi z Rąbinia (P. 1379 k. 105). Za swoich bratanków ręczył na 70 zł Piotrowi Dobszyńskiemu 1453 r. (Kośc. 19 k. 194). Żył jeszcze 1470 r. (ib. 20 s. 552), a już w 1472 r. wdowa po nim, Małgorzata ugadzała się z bratankami męża (P. 854 k. 137). Oprawę swojego posagu na połowie Większego Lubiatowa i na ćwierci Mączlina sprzedała 1472 r. za 100 grz. Stanisławowi z Błociszewa (P. 1385 k. 161).
Piotr z Rąbinia, syn Sędziwoja Rąbińskiego, jak już widzieliśmy, nabył 1445 r. od Jakuba z Lubiatowa za 400 grz. połowy jego w Lubiatowie i Mączlinie. Jako dziedzic w Lubiatowie występował 1446 r. (Kośc. 17 s. 706). Nazwany "Lubiatowskim" lub, jak w 1448 r. "Lubiatowskim niegdy Rąbińskim" (Kośc. 18 s. 151, 348). W 1449 r. na połowie Lubiatowa i Mączlina oprawił 160 zł posagu żonie swej Helenie (P. 1380 k. 63), ale już t. r. mowa o nim jako o "niegdy z Lubiatowa" (Kośc. 19 k. 13). Jednak 1452 r. przy intromisji do części córek Jana Chlebowskiego, panien Anny i Elżbiety, nazwany "z Większego Lubiatowa" (Kośc. 19 k. 132v).
Mikołaj niegdy Dobszyński z Ostrowa, z Lubiatowa, płacił 1453 r. winę, bo nie stanął z pozwu Jadwigi, żony Jeremiasza Kokoszyńskiego (ib. k. 218v). Stanisław L. miał 1469 r. termin z synami Jana Golskiego (Kośc. 20 s. 311). Anna L-a i Elżbieta Budziejewska, siostry rodzone, były dziedziczkami części w Wilkowie w p. kośc., które to części przed r. 1480 sprzedały Jadwidze, wdowie po Tomaszu Wolikowskim, 2-o v. żonie Stanisława z Chojnicy (P. 1386 k. 193v). Kasper i Feliks, bracia z Lubiatowa, nie żyli już 1499 r., kiedy to ich siostra Zofia, żona Macieja Droszewskiego, dziedzicząca po nich prawem bliższości wiś Górę, pozwała Pawła Jołdę z Góry o bezprawne wdzieranie się w jej dobra (I. Kal. 5 k. 122). Andrzej z Czerwonego Kościoła (Czerwonejwsi), dawniej L., na dwóch łanach w Czerwonym Kościele oprawił 1501 r. posag 50 zł węg. swej żonie Agnieszce (P. 1389 k. 170). Piotr L. około 1514 r. mąż Barbary z Pierzchna, którą bracia jej wyposażyli sumą 150 zł węg. (G. 259 k. 38). Elżbieta L., wdowa po Janie Kołackim w 1524 r.
Anna, żona Feliksa Skoraszewskiego w 1617 r., wdowa po nim w l. 1636-1652. Stanisław, dziedzic części Lubiatowa 1619 r., podczas gdy inne części owej wsi były własnością zakonnic gnieźnieńskich (Kośc. 127 k. 768). Jan, nie żyjący już 1633 r., ojciec Anny, w l. 1633-1647 żony Piotra Rościeskiego (R. Kal. 11 k. 506v). Jan nabył sposobem wyderkafu w 1639 r. za 8.000 zł wieś Miastowice od Wojciecha Trzebińskiego i żony jego Barbary z Dziewierzewa Smoguleckiej (P. 1419 k. 1399), poczem 1640 r. został skwitowany przez tę Zofię (Kc. 128 k. 293). Dorota, żona Jana Roszochoskiego (?) z p. sieradzkiego 1641 r. Adam, żyjący w 1645 r., ojciec Krzysztofa i Władysława, występujących 1681 r. (ZTP 32 s. 2110). Z nich Krzysztof miał w 1680 r. za żonę Teresę z Woli Owsianej, wdowę 1-o v. po Andrzeju Brinku, generale adiutancie wojsk niemieckich J. Kr. Mci (ib. s. 1643). Krzysztof, zapewne ten sam, nie żył już 1712 r. Jego synowie: Andrzej i Jan. Ten ostatni nie żył już 1711 r., kiedy opiekunem jego syna Franciszka oraz córki Weroniki, obojga zrodzonych z Katarzyny Wolskiej, był brat Andrzej L. Katarzyna Wolska, wdowa po Janie L-m, była już wówczas wdową także i po drugim mężu Janie Pinińskim, a zamężna za trzecim, Antonim Zakrzewskim. Wraz z Andrzejem L-m była w l. 1711-1712 pozywana przez Andrzeja Maliszewskiego (ib. 39 k. 177, 800). Katarzyna, w l. 1647-1655 żona Jakuba Chwalęckiego, wdowa po nim w 1657 r. Marianna, żona Jana Raczkowskiego w l. 1662-1663. Katarzyna i jej mąż Krzysztof Ruszkowski, stolnik brzeski kujawski, nie żyli już oboje 1673 r. Stanisław i Jan, współspadkobiercy Andrzeja Boczkowskiego, starosty międzyrzeckiego, dziedzica miasta Miłosławia, pozwani 1722 r. wraz z innymi przez Piotra z Wybranowa Swinarskiego (ZTP 41 k. 437).
Lubiccy z Lubicza w p. pozn., wsi już nie istniejącej w drugiej połowie XVI wieku. Stanisław (Staszek) L., dziedzic w Lubiczu miał w l. 1387-1406 wiele spraw w Poznaniu z Rzeszotarzewskim, Małochrzypskimi, Przetocką, Gnuszyńskim, Koszutskim, Gowarzewskim, Wierzenickim etc. (Leksz. I; Najst. Ks. Ziem. Pozn.). Był w l. 1404-1406 wicesędzią poznańskim, zaś w l. 1413-1414 wicewojewodą poznańskim (G.). Umarł między r. 1415 a 1418 (P. 4 k. 118v; 5 k. 116). Jego żoną była w r. 1402 Świętosława (Świąchna), która wówczas wraz ze swymi siostrami otrzymała od Jadwigi z Przetoczny trzecią część tej wsi (Najst. Ks. Ziem. Pozn., nr 942). Świętosława w l. 1418-1420 występowała jako wdowa wraz z synami swymi Falętą (Chwalęta) i Bodzantą (P. 5 k. 116; 6 k. 40). Byli jeszcze synowie: Bieniak, wymieniony obok ojca 1409 r. (P. 3 k. 86v), i Wincenty, wspomniany w 1426 r. jako brat Falenty (P. 9 k. 73v). Miał Stanisław także i córki, z których Wielborza występowała wraz z ojcem 1415 r. (P. 4 k. 118v), a była potem żoną Wojciecha z Więckowic. Małgorzacie bracia jej, Falęta i Bodzanta uiścili 1421 r. trzy grzywny. Była już wtedy żoną młynarza (P. 6 k. 3v). Niewątpliwie identyczna z nią Małgorzata w 1436 r. żona Piotra Kaszuby (P. 13 k. 157v).
1. Chwalęta, Chwał, Falęta, syn Stanisława i Świętochny, występował obok ojca 1412 r. (P. 3 k. 201v), burgrabia poznański w l. 1426-1428 i kościański w l. 1427-1428, kaliski 1439-1440, gnieźnieński 1448-1449, kościański 1450 r. (G.). Z bratem Bodzantą, dziedzice w Lubiczu, uiścili trzy grzywny siostrze Małgorzacie młynarzowej (P. 6 k. 3v). Miał 1435 r. sprawę z Dorotą, żoną Mikołaja z Jagodna i z Wawrzyńcem z Jagodna (P. 13 k. 14v). Występował 1445 r. jako stryj Piotra, Jana i Stanisława, braci niegdy z Chojnicy, dziedziców w Dąbrówce (P. 1379 k. 114v). Żona jego, Tomisława skasował 1447 r. oprawę swoją na Lubiczu na rzecz Sędziwoja z Gośliny (P. 17 k. 21). W l. 1453-1459 Chwalęta miał sprawę z córką swoją Dorotą, żoną Domarata z Mościsk (P. 18 k. 142v, 197). Owdowiała Tomisława toczyła dalej w 1464 r. ów proces z córką Dorotą (P. 18 k. 17). Synowie Chwalęty, Jan i Tomasz. Z córek, wspomniana wyżej Dorota była żoną Domarata z Mościsk w l. 1453-1469, zaś Wolborza, w 1469 r. żona Jana niegdy Drogockiego z Kleszczewa (P. 20 k. 20v; 1385 k. 173v).
1) Jan, syn Chwalęty, szlachetny, opatrzny, zapisał 1451 r. dług 50 zł węg. Dobrogostowi z Ostroroga, kasztelanowi kamieńskiemu (Akta radz. pozn., nr 1044). W 1453 r. mieszkał już w Poznaniu, gdzie się trudnił handlem sukna, a w 1456 r. dostał też prawo handlowania winami zagranicznymi (ib., nr 557, 664). W 1456 r. był przysiężnikiem, w l. 1479-1491 wójtem, w 1492 r. ławnikiem (ib. 1325, 1543, 1557). Wspólnie z żoną swoją Dorotą dom w rynku Poznania sprzedał 1459 r. opatrzn. Tomaszowi, słodownikowi (ib., nr 826). Wspólnie z bratem swym Tomaszem przypozywał 1462 r. Tomasza i Macieja, braci z Wielkich Więckowic (P. 18 k. 319). Od Mikołaja z Więckowic otrzymał wspólnie z tym bratem t. r. zapis czterech grzywien z posagu zmarłej rodzonej ich ciotki Wielborzy, zabezpieczonego na Więckowicach (ib. k. 308v). Wielborza wniosła była na Więckowice 50 grz., więc o ten jej posag pozywali obaj bracia 1464 r. także i innych spadkobierców jej męża (ib. k. 10v, 40, 65). Sprawa ciągnęła się jeszcze i w r. 1466 (ib. k. 142). Jan zobowiązał się na rzecz Chwała Wargowskiego 1467 r. uwolnić od wszelkich pretensji bliższość do Lubicza (Akta radz. pozn., nr 1086). Wspólnie ze swym zięciem Janem zapisał 1468 r. sumę 272 zł węg. sławetnemu Jerzemu Bokowi (ib., nr 1102). Od miasta Poznania wydzierżawił 1479 r. wieś miejską Lubom (ib., nr 1305). Jego żona Dorota zawarła 1481 r. ugodę z Konradem "hefterem", mężem swej zmarłej siostry Elżbiety, o kamienicę, którą ta Elżbieta jemu rezygnowała (ib., nr 1352). Skoro miał zięcia, musiał mieć i córkę. Nie znam jej imienia. W 1485 r. Jan uzyskał za dług 150 zł węg. intromisję do dóbr Nieszawa i Kościelec Mikołaja Kościeleckiego, starosty nieszawskiego (P. 21 k. 40).
2) Tomasz, syn Chwalęty, stawał 1453 r. za ojca pozwanego przez Jana Knyszyńskiego (P. 18 k. 174v). Żył jeszcze w 1466 r. (ib. k. 142).
2. Bodzęta, syn Stanisława i Świętochny, występował obok ojca i brata 1413 r. (Kośc. III k. 152). Był w 1418 r. mężem Świętochny (Świąchny) (P. 5 k. 100v), która w 1420 r. oświadczała się ze swym prawem bliższości po Miroszku do wsi Niepruszewo i Duraczewo (P. 6 k. 43v). Żył jeszcze 1429 r. (P. 10 k. 194), nie żył już 1433 r., kiedy to Świętochna występowała jako wdowa (P. 12 k. 83). Zob. tablicę.
@tablica
Wojciech, bratanek Stanisława 1414 r. (P. 4 k. 63v). Maciej i Stanisław niegdy z Lubicza 1434 r. (P. 12 k. 171). Przeciwko Jadwidze, żonie Andrzeja z Lubicza, występował 1442 r. o 60 grz. posagu Mikołaj Dziećmiarowski w imieniu Andrzeja z Bylina (P. 14 k. 104v). Andrzeja L-go, nie żyjącego już w 1561 r., córka Barbara wyszła w 1517 r. za Andrzeja Jurkowskiego (Kośc. 24 k. 286; 29 k. 256v; 345 k. 60; P. 1392 k. 183v). Nie żyła już 1542 r.
Z powyższymi chyba nie mieli nic wspólnego: Mikołaj, sołtys z Lubcza, stryj Klemensa 1413 r. (P. 4 k. 17). Mikołaj, pisany "de Lubecz" 1414 r. (ib. k. 42). Szl. Piotr Sarnowski i Lubicki, syn zmarłego szl. Stanisława Dzierżka, mieszczanina w Kazimierzu, pochodzący z p. gnieźnieńskiego, który 1533 r. swoją część w Sarnowie, spadłą nań prawem bliższości, sprzedał za 40 grz. Marcinowi Goryńskiemu (I. Kon. 2 k. 286v).
Przeglądanie 17574 pozycji zakresu Wszystkie rodziny.
320321322323[324]325326327328
